Liefde in een wereld zonder

Het kantoor

Ik word op mijn bed gezet. De jongens hadden me naar mijn kamer gebracht. 'Nina,' Zegt Cemal bedenkelijk. 'Weet je het zeker?' Ik haal mijn schouders op. 'Het klinkt bekend.' Zeg ik. 'Maar zeker weet ik het niet.' De jongens kijken elkaar aan. 'Ga maar slapen. Morgen zullen we wel verder kijken.' Zegt Stefan. Ik knik. Mijn hoofd bonkt en ik ben ineens ontzettend moe. De jongens verlaten mijn kamer. Ik leg mijn hoofd op het kussen en val in slaap.

'Nina, kom je nog?' Ik kijk om. 'Ik kom zo!' Ik draai me om en loop naar het water. Ik zie mijn gezicht. Achter me staat een bekend gezicht maar ik kan hem niet plaatsten. Hij legt een hand op mijn schouder. 'Kom je?' Vraagt hij opnieuw. Ik sta op en loop mee.

Ik schrik wakker in mijn bed. De zon kwam net op zelfs de vogels zijn nog niet wakker. Maar ik kan al niet meer slapen. Ik sta op en kleed me om. Mijn eigen kleren die jurken zitten voor geen meter. Ik stap mijn kamer uit. Wat ga ik doen. Het kasteel verkennen? Ik denk na. Is dat wel zo verstandig? Ik haal mijn schouders op en ga op onderzoek uit.

Ik loop een kamer binnen. Ik zit in een van de torens van het kasteel. In de kamer staat een bureau met een stoel er achter. Een opening loopt naar het balkon. Aan de muren hangen planken met duizenden boeken erop. Ik kijk er in een paar. Niet veel interessants, informatie over landen. Ik loop naar het bureau. Er ligt een stapel papieren. Ik pak er een en lees hem door.

Beste Generaal Stefan,

In het zuiden van het land zijn veel opstanden. Onze soldaten kunnen dit niet aan. Graag zouden we extra manschappen willen.

Met hoogachtende groet,

Hertog Timo

Ik kijk op. Dus dit is het kantoor van Stefan? Ik lach. oké handig om te weten. De zon gaat al hoog staan misschien moet ik maar terug. Snel loop ik naar beneden.