Liefde in een wereld zonder

Terug

POV Luke

Ik strompel naar het kasteel. Alles doet pijn ze lieten me gaan, maar niet voordat ze me goed afgerost hadden. Mijn hoofd bonkt en ik zie dubbel. Eindelijk na wat een eeuwigheid leek te duren kom ik de troonzaal binnen. Cemal en Stefan komen op me af stormen. Iets wat ze beter niet hadden kunnen doen want van het ene op het andere moment word het zwart voor mijn ogen. 

Met bonkend hoofd word ik wakker. Een grom ontsnapt uit mijn mond als ik mijn ogen dicht knijp tegen het felle licht. "Luke, gaat het?!" Hoor ik een bezorgde stem vragen. "Op barstende koppijn na? Prima." Zeg ik. Langzaam open ik mijn ogen en kijk naar Stefan en Cemal die naast mijn bed staan. "Wat is er met je gegeurd?" vroeg Cemal bezorgt. "Je broer." Zeg ik zacht. "Wat heeft hij gedaan?" Vraagt Cemal met een boze ondertoon. Ik denk terug aan alles en dan bedenk ik me Nina. Verschrikt schiet ik overeind. Hoe gebroken ze was en had gevraagd het te verzwijgen maar ik kan het niet. Dan zal ze sterven en dat kan ik haar niet aandoen. "Luke wat is er wat heeft hij gedaan?" Vraagt Cemal nogmaals. "Hij heeft Nina." zeg ik nog half in gedachten verzonken. "Hij heeft..."Mijn adem schokt even als ik de beelden weer voor me zie. Tranen ontstaan in mijn ogen. "Wat heeft hij?" Vraagt Cemal voorzichtig. Hij weet zelf net zo goed als ik dat hij het niet wil weten, maar hij moet het weten. "Hij, hij" Ik adem diep in. "Hij martelde haar." De woorden vloeien uit mijn mond en tegelijk beginnen mijn schouders te schokken en mijn tranen rollen. "Het was vreselijk," Snik ik zacht. "ze was zo gebroken, de pijn was in haar ogen te zien en ze smeekte me niks te zeggen om jullie niet in gevaar te brengen." Ik begin nog harder te snikken. Stefan staat op en slaat zijn armen om me heen. Ergens maakt het me rustig. Cemal staat versteend voor zich uit te staren. Je ziet de woeden door zijn lichaam razen maar het inhouden. "Er is nog iets" Zeg ik zacht. Ik aarzel even Nina vroeg me het niet te zeggen maar ik kan het niet verzwijgen. "Als we morgen om 12 uur niet bij de stadsmuur zijn vermoord hij haar." Zeg ik zacht. Dit was de druppel voor Cemal. Met een klap slaat de deur dicht en een woedende schreeuw klinkt door de gang. Ik kijk Stefan aan. Hij geeft me een gerust stellende blik en drukt me wat steviger tegen zich aan. "Het komt we goed." Fluistert hij in mijn oor. Ik knik voorzichtig. "Misschien moet je even naar Cemal." Zeg ik zacht. Hij schud zijn hoofd. "Jij gaat nu even voor" Een klein lachje ontstaat op mijn gezicht. "Dank je" Fluister ik. "graag gedaan" Fluistert hij terug. Ik nestel me tegen hem aan. "Ik ben moe" "Dan ga je slapen" Grinnikt hij. Ik knik, wurm me los en ga onder de dekens liggen. "Trusten" Zeg ik. "Slaap zacht" Fluistert hij. Ik sluit mijn ogen en hoor de deur zacht dicht gaan voor ik in slaap val.

POV Cemal

"Eikel! Idioot! Ik vermoord hem! Ik Meen het ik doe hem wat!" Snauw ik naar Stefan. "Word even rustig Cemal" Zucht hij. "Rustig? RUSTIG?! MIJN BROER! MIJN FUCKING BROER! HEEFT NINA! DE GAST DIE MIJN OUDERS HEEFT VERMOORT EN MIJN LEVEN HEEFT VERNEUKT, HEEFT NINA!" Schreeuw ik uit. "Dat weet ik Cemal maar dit help niets" Zegt hij. "Hoe kan jij zo rustig zijn!" Roep ik uit. "Omdat stressen niet helpt, morgen gaan we om 12 uur naar de stads muur en halen we haar terug." Ik knik. Een zucht verlaat mijn lippen ik ben zo bang dat er iets fout gaat. Dat ik Nina verlies. Ik kan haar niet kwijt raken. Dat overleef ik niet. "Wat als er iets gebeurt?" Vraag ik. Ik kijk Stefan aan. Hij haalt zijn schouders op. "We moeten wel anders krijgen we haar sowieso niet terug" Opnieuw knik ik. "Je hebt gelijk." Zeg ik. "Afwachten maar"