Liefde in een wereld zonder

Kiss

"Gaat het wel?" Ik schrik op uit mijn gedachten. "Ja hoor." Zeg ik snel. Ik voel dat ik rood word. Cemal komt naast me zitten. Ik schuif een stukje op. "Uhm als er iets is kan je dat zeggen hè." Ik knik. Dit kan ik niet zeggen. Toch? Nee niet. Het is verboden! Waarom dit dilemma? Het mag niet punt uit. Waarom voelt dit zo kut. Ik word gek van mezelf. "Gaat het echt wel?" "Ja." Ik kijk hem aan. Ik verdrink in zijn helder blauwe ogen. Godver! Blijf er bij! "Misschien heb je wat rust nodig." Ik knik. Cemal staat op en loopt de kamer uit. Met een zucht val ik op bed. "WAAROM!" Schreeuw ik door de kamer. Ik begin te huilen. Al snel voel ik twee armen om me heen. "Je hoeft het niet te vertellen wat er is." Fluistert hij in mijn oor. "Maar ik zal er voor je zijn." Ik leg mijn hoofd op zijn borst. Het voelt zo fijn en vertrouwt maar toch. Ik denk terug aan een paar dagen geleden... Een paar dagen? Nee weken. De dag dat ik Luke versloeg, e dag van de ruzie, de dag van de kus. Dat was ik bijna vergeten. "Cemal?" Ik kijk hem aan. "Weet je nog? toen we die ruzie hadden over het leger?" hij kijkt me aan en knikt. "Wat je toen deed was dat..." Ik kan mijn zin niet afmaken. Te bang voor het antwoord. Hij kijkt me aan. Langzaam komen we bij elkaar. Ik voel zijn lippen op de mijnen. Het voelt goed. Geweldig. Maar ook fout. Voorzichtig gaan we uit elkaar. "Je wilt niet weten hoelang ik hier op gewacht heb." Fluistert Cemal. Ik kijk hem aan. "Het mag niet." Fluister ik. "Weet ik. Maar ik maar dat maakt me niks uit." "Andere krijgen hier de dood voor." Zeg ik zacht. "Denk daar niet aan." Fluistert Cemal in mijn oor. "Waar moet ik dan wel aan denken?" "Aan dit." Weer voel Zijn lippen weer op de mijnen. Ik duw hem voorzichtig naar achteren. "Sorry, maar dit kunnen we niet maken." Zeg ik. Ik loop mijn kamer uit. De tranen rollen over mijn wangen. Wat heb ik zojuist gedaan?

Kort deeltje. I now maar wel belangrijk want dit kan NOOIT goed gaan! Oké dit was het wel duss...DOEI!