Liefde in een wereld zonder

Meekomen

POV Nina:

Ik word gewekt door het zonlicht. Ik wil me afzetten maar zodra ik dat wil doen val ik met een smak op de grond. Owja ik was in slaap gevallen in een boom. Ik probeer mezelf omhoog te hijsen maar val meteen weer op de grond. Ik grijp naar mijn been en kreun van de pijn. Ik sluit me ogen even om op adem te komen. Ik open ze en ga voorzichtig zitten. In mijn been zit een snee. Hij is niet diep en niet heel groot maar hij doet ontzettend veel pijn. Ik kijk om me heen of er iets is dat ik kan gebruiken om de pijn de verzachten. Niet echt. Ik schuif wat naar achteren zodat ik tegen de boom aan kan leunen. Ik sluit mijn ogen opnieuw. Ik ben nog steeds moe. Ik adem rustig in en uit en val weer in slaap.

"Wakker worden" Galmt er in mijn hoofd. "Wakker worden, Vlucht!" Verschrikt schiet ik overeind. Ik wil opstaan en vluchten zoals de stem zei. Maar mijn been doet nog steeds pijn. De eerste twee stappen gaan nog goed maar bij de derde val ik om. Ik hoor voedstappen stemmen. Mijn hart slaat op hol. Ik kom hier niet weg. Ik kan niet vluchten en niet verstoppen. Mijn adem versnelt en koud zweet breekt me uit. De voetstappen komen dichterbij. De stemmen worden duidelijker. "Wat zal er gebeuren als we haar vinden?" "De chief zou blij zijn en ons belonen." Ik hoor de struiken achter mij ritselen. "Als je over de duivel spreekt." Hoor ik een jongen achter me zeggen. Ik kijk om een jongen met pik zwart haar en helder blauwe ogen kijkt me aan. "Wat moeten jullie van me?" Vraag ik zo bot mogelijk maar je hoort de angst er duidelijk doorheen. "Opstaan" Ik kijk opzij en zie een licht blonde jongen met blauw groene ogen. "Dat gaat niet" Zeg ik. "Lul niet! Opstaan!" "Ik zeg toch dat ik dat niet kan!" Snauw ik terug. De jongens pakken me vast elk bij een arm en trekken me overeind. Meteen zak ik door mijn gewonde been. Een kreet van pijn galm door het bos. De jongens kijken me verschrikt aan. "Dat zei ik toch eikels." Zeg ik met tranen in mijn ogen. "Het boeit me niet hoeveel pijn je hebt meekomen." De blonde jongen trekt me mee. Na een tijdje stop ik. "WAT?!" Schreeuwt de blonde weer. Ik wijs naar een plant. Ze kijken me niet begrijpend aan. "Pak die plant eens." De jongens kijken elkaar twijfelend aan. Dan loopt de jongen met zwarte haren naar de plant en plukt hem. Zodra ik hem in mijn handen krijg buk ik. Ik pluk een van de bladeren en knijp hem fijn tot het beetje sap uit loopt en op mijn wond druppelt. De pijn trekt weg. Langzaam sta ik op en leun op mijn been. Ik kijk om me heen of ik een uitvlucht heb. Ik wil een sprintje trekken maar voor ik bij de bosjes ben word ik aan mijn haren terug getrokken. "En nu ga je mee." Mijn arm word fijn geknepen maar toch loop ik mee.

POV Luke:

Ik ren door de bossen heen, schiet tussen bomen door en spring over stammen heen. Ze hebben me gezien! Ze zitten achter me aan! Ik kijk achter me. De struiken ritselen ik ga nog sneller rennen. Ik zie mannen achter me. Ik kijk voor me, zie een boom en alles word zwart.