Liefde in een wereld zonder

Het gevecht

Ik zit op mijn kamer. Hoe de fack ga ik Luke ooit verslaan. Voor een paar seconden ben ik in gedachten verzonken. Dan neem ik een besluit. Eerst iets doen aan die kleren. Ik open de kast, er hangen alleen maar jurken. Ik kijk er naar. Alle rokken zijn zo lang, dat zit alleen maar in de weg. Ik pak een jurk en trek hem aan dan zoek ik een schaar. dan knip ik de rok af tot net boven mijn knie. Goed dat is gefikst. Nu mijn tactiek. Ik staar voor me uit, hoe heb ik Stefan ooit verslagen? Ik weet het niet meer. We stonden tegenover elkaar en toen opeens zag ik mijn kans. "Ben je er klaar voor?" Ik schrik op uit mijn gedachten. Stefan was mijn kamer binnen gekomen. Niet eens opgemerkt. Ik haal mijn schouders op als antwoord van zijn vraag. Hij komt naast me zitten. "Het komt wel goed." Zegt hij. Ik knik stil. "We moeten gaan." Zegt hij na een lange stilte. We staan op en lopen naar de arena

Ik sta in het midden van de arena. Overal om me heen zitten en staan soldaten te roepen. Het komt nu eenmaal niet zo vaak voor dat een meisje vecht. Ik kijk naar Luke die recht tegen over me staat. Hij lacht vriendelijk naar mij. Ik geef hem een klein knikje, hij doet het zelfde. Ik haal diep adem. "Heren." Galmt er door de arena. Ik kijk op en zie Cemal. Hij spreekt de toeschouwers toe. "Dit meisje wil in het leger!" Roept hij. Het Publiek lacht. Ik voel me rood worden. "Omdat ik het haar niet wil benadelen. Krijgt ze 1 kans. Zij moet de beste strijder van het land verslaan. Dan! en alleen Dan! Mag ze misschien het leger in!" Ik kijk hem verbaast aan. Misschien? hoezo misschien? Dus als ik win mag ik misschien als nog niet het leger in. Mijn gedachten wordt weer onderbroken. "Laat de strijd beginnen!" Roept Cemal. Ik pak mijn zwaard beter vast. Langzaam lopen we naar elkaar toe. Hij kijkt me meelevend aan. Ik schenk hem een arrogant lachje. Hij geeft hem terug. Dan heft hij zijn zwaard. Ik zet een stap opzij. Hij mist me op een haar na. Hij heft zijn zwaard weer. weer mis. Zijn zwaard gaat over me heen. Onder me langs. Ik heb mijn eigen zwaard nog niet een keer geheven. Dan komt zijn zwaard regt op mij af. ik leg mijn zwaard in mijn handen en houd hem boven mijn hoofd. Een harde klap van metaal galmt door de arena. Ik zet al mijn kracht in om zijn zwaard uit mijn buurt te houden. Na een tijdje zwak ik af. Zijn zwaard zit net naast mijn kil. Ik kan niet verliezen. Ik MAG niet verliezen. Ik geef een harde duw tegen het zwaard. Het kwam zo onverwacht dat Luke zijn zwaard laat vallen. We staren elkaar aan. Het leek wel een uur. Maar het was nog geen seconden. Snel handel ik. Ik hurk en trap hem tegen zijn enkels. Hij valt met een klap op de grond. Ik plaats mijn zwaard op zijn borst. Ik adem diep in en uit. Er heerst doodse stilte. Niemand zegt iets. Dan begint iemand te klappen. 1 Iemand. Al snel beginnen andere ook te klappen. Dan krijg ik een staande ovatie. Ik hoor gejoel, gefluit en applaus. Het voelt heerlijk.  Ik kijk naar Luke. Ik besef dat mijn zwaard nog op zijn borst staat. Ik gooi mijn zwaard weg en help hem overeind. Hij geeft me een knuffel. "Gefeliciteerd" Zegt hij. "Bedankt" Zeg ik. Hij pakt mijn hand en houd hem in de lucht als teken dat ik de winnaar ben. Dan voel ik een hand of mijn schouder. Ik schrik en uit reflex pak ik de hand en gooi hem over mijn schouder. Dan zie ik pas wie het is...

Ja, Ik weet wie het is. Jullie moeten helaas lekker wachten op het volgende deel XD. Ik ga weer.

Doeii