Liefde in een wereld zonder

Sparren

Ik loop de eetzaal in. Cemal zit al aan tafel. Ik ga naast hem zitten. "Goedemorgen." Mompel ik. "Waar was je?" Vraagt hij. Ik kijk hem verbaast aan. "Rond kijken in het kasteel." Cemal kijkt me nijdig aan.  "Heb ik iets fout gedaan?" Vraag ik. "Ik wil niet dat jij je kamer uitgaat zonder toestemming." Ik kijk hem verontwaardigt aan. "Waarom precies?" Hij negeerde me. "Hallo?! Reactie!" Ik zwaai voor zijn ogen maar hij kijkt glazig voor zich uit. "Is het al niet erg genoeg dat ik mijn geheugen kwijt ben? Wil je me nu ook nog opsluiten?!" Ik schreeuw zo hard dat de bewakers in een duiken. Plots slaat Cemal zijn hand met een klap op de tafel. "Jij hebt te doen wat ik je zeg! Ik ben de koning weet je nog?!" Ik kijk hem aan met de woede die in me brand. Hij heeft gelijk hij is de koning. Maar me opsluiten gaat niet gebeuren. Zo hard het geschreeuw net was zo stil is het nu. Zelfs een spelt zou geen geluid maken als hij de grond zou raken. Ik blijf naar hem kijken. Na een paar minuten breekt hij. "Goed!" Roept hij. "Maar je komt niet buiten de stads muren. al kom je daar buiten kan je de doodsstraf verwachten." Ik knik. Hij staat op. "Ik heb geen honger meer." Ik kijk naar mijn bord. "Ik ook niet." Zeg ik. Ik sta op en samen lopen we de kamer uit zonder ook maar een woord te zeggen.

Ik kijk om me heen. Ik loop langs het kasteel. Naar het trainingsgebied van de soldaten. Er is een boogschietbaan. Ik zie een boog en een koker met pijlen. Ik kan me niet bedwingen en pak ze. Ik ga voor de roos staan, span mijn boog en laat de pijl los. Recht in de roos! Ik stap op zij en span mijn boog opnieuw. Roos! weer. Ik lach, dit voelt zo goed. En nog eens... yes! 3x de roos!! Achter me klapt iemand in zijn handen. Ik schrik me de pleures. Stefan staat achter me. "Knap hoor."Zegt hij onder de indruk. Ik lach. "Dankje" Zeg ik. Hij pakt een zwaard en gooit hem naar mij. "Eens kijken of je ook zo goed kunt vechten." Ik pak het zwaard en ga klaar staan. Even later klinken de klanken van het op elkaar slaande metaal over het oefen plein. Na een tijdje krijg ik door hoe Stefan vecht. Ik wachten op het goede moment. Dan trap ik hem in zijn knieholten. Hij valt op de grond. Ik leg de punt van mijn zwaard op zijn borst. "Hé Stefan?" Hij kijkt me aan. "Je bent net verslagen door een meisje." Hij kijkt me lachend aan. "Dat is nog nooit gebeurt." Ik help hem omhoog. "Jij bent goed. Ik kan iemand zo als jou wel in het leger gebruiken." Zegt Stefan. Ik bloos. "Dankje maar ik denk dat Cemal dat niet goed vind." Zeg ik. Ik kijk Stefan aan. "Ik zal wel meet hem praten." Zegt hij. Ik knik.

"Nee is nee!" Hoor ik Cemal roepen. Hij komt samen met Stefan het plein oplopen. "Maar ze is een goede strijdster." Zegt Stefan. "Vrouwen zijn verboden in het leger. En haar wil ik er helemaal niet in!" Hij kijkt op als ze voor me staan. "Nee dus." Zeg ik. Ik kijk naar de grond.  Cemal kijkt me aan en fluistert wat tegen Stefan. Er komen vreugde lichtjes is zijn ogen en loopt weg. Ik kijk Cemal vragend aan maar hij negeert  het. Dan komt Stefan terug, er is nog iemand bij hem. "Hoi" zegt de jongen beleeft. "Hoi" Zeg ik terug. "Ik heet Luke." Zegt hij terwel hij zijn hand uitsteekt. "Nina" Zeg ik. ik schud zijn hand. "Goed," Onderbreekt Cemal ons. 'Wil je in het leger?" vraagt hij. Ik knik. "Dan moet je hem verslaan." Hij wijst naar Luke. Ik verstijf dat gaat me nooit lukken.

FF snel. Oké ik doe dit eigenlijk voor het eerst. Maar ik wil even mijn excuses maken voor het boek. Hij word echt met elk hoofdstuk slechter. Maar ik ben al bezig met hoofdstukken waar ik veel inspiratie voor heb dus die komen er aan.

PS: Sorry dat ik niet regelmatig upload. ik kan me echt niet aan schema's houden. Dus....Ik upload als ik er zin in heb.Dat was het DOEI