Liefde in een wereld zonder

Saved!

Ik kijk de man aan. "Naar huis" Zeg ik. Ik probeer me los te trekken. "Alleen? Is dat niet gevaarlijk? Ga anders met mij mee naar huis." Hij kijkt me aan met een enge grijns. "Nee dankje, ik ga gewoon naar huis."  Zijn greep verstevigt. Angst giert door mijn lichaam. "Ik wil weg. Laat me gaan. " Smeek ik. Maar nee. Hij komt een stap dichter bij. Te dicht mij. Zijn hoofd komt dichter bij. Ik  doe een stap naar achter en val. En hij valt boven op me. Ik kijk hem aan met angst in mijn ogen. Hij lijkt er van te genieten weer komt hij dichter bij. ik kan niet weg ik zit in de val. Ik voel zijn lippen op de mijnen. Ik wil weg. Zo graag weg. Maar ik kan niet. Zijn lippen komen van de mijnen. "HELP IEMAND PLEAS!" Schreeuw ik. Dat had ik niet moeten doen.  Een klap in mijn gezicht. Tranen rollen over mijn wangen.  "Wees eens stil. Hoe meer je tegen stribbelt hoe langer het duurt." Sist hij. Hij komt weer dichter hij.  Ik draai mijn hoofd weg. Hij draait mijn hoofd terug. Hij komt weer dichterbij. Ik sluit mijn ogen en duw mijn hoofd zo ver mogelijk naar achter. Nee, nee ik wil niet. Ik voel zijn adem in mijn gezicht. Maar vlak voor zijn lippen week op de mijne drukt word hij weg getrokken.  Ik open mijn ogen en zie Luke staan met een paar wachters. De man word meegenomen door twee van de wachters. Luke rijkt me zijn hand ik neem hem aan en hij trekt me overeind. Recht in een knuffel. De tranen lopen over mijn wangen. "Waar was je? Iedereen is dood ongerust." Fluistert hij in mijn oor. "Ik heb hier de hele dag gezeten." Zeg ik zacht. "Kom we gaan terug." Hij wil weg lopen maar ik blijf staan. "Waarom Kom je niet?" "Cemal." Zeg ik zacht. "Wat is er met hem?" "Zou hij niet boos op me zijn?" "Boos? Hij was het meest ongerust van ons allemaal." zegt Luke. Ik knik. "Kom nou de andere willen je graag zien. "Oké." Zeg ik zacht en ik loop achter hem aan.

Nieuw deeltje woop woop. Blij! oké dat was het duss...DOEI!