Liefde in een wereld zonder

Dit mag niet!

"Sorry!" Ik sla geschrokken mijn hadden voor mijn mond. Cemal ligt kreunend op de grond. Ik help hem overeind. Hij kijkt me boos aan. Het is doodstil. Iedereen kijkt ons aan vol verwachting. Dan pakt Cemal mijn pols en houd mijn hand in de lucht. Het gejuich breekt weer uit. Na een tijdje verlaten we de arena.

"Had je niet verwacht hè." Zeg ik vrolijk. Cemal loopt achter mij de kamer in. Hij wrijft met zijn hand over zijn achterhoofd waar hij een grote bult heeft zitten. "Nee, inderdaad." Mompelt hij nors. Ik kijk hen aan. "Is er iets?" Vraag ik hem. Hij kijkt niet zo blij. Hij kijkt me schuldig aan. "Ik moet je wat zeggen." "Zeg maar." Even aarzelt hij. "Nou ik ehh... Jij.. " In eens zet hij een vastberaden stem op. 'Jij mag het leger niet in." De woorden galmen door mijn hoofd. Dan knapt er iets. "Hoezo niet?" vraag ik. Ik probeer mijn woede te onderdrukken.  "Gewoon niet." Zegt hij. Hij kijkt me niet eens aan. "Ik heb, De generaal verslagen tijdens het sparren!, De beste strijder uit het leger verslagen ik een gevecht!, EN IK HEB DE FACKING KONING GEVLOERT! EN IK MAG NIET IN HET LEGER!" Hij kijkt geschrokken op. "Ik wil het niet!" Schreeuwt hij. "Waarom niet!" "Gewoon niet." "DAT IS GEEN ANTWOORD!" Ik draai me om en wil weg lopen. "Wil je weten waarom?" Vraagt hij boos. "JA DAT WIL IK."  Ik draai me om. Dan voel ik twee lippen op de mijnen. Even schrik ik. Maar al snel kus ik terug. Mijn woeden verdwijnt als sneeuw voor de zon. Dan besef ik wat we doen. Snel trek ik me terug. We kijken elkaar aan. "Ik eehh.." Stamel ik. Wat nu? De koning en ik hebben net de belangrijkste wet van het land gebroken. Ik kijk hem aan. "Ik ga wel. " Zegt hij dan. Hij loopt de deur uit. Ik blijf daar staan alleen in de kamer zonder ook maar te weten wat er nu gaat gebeuren.

Dat was het weer voor deze keer.. Ja I now kort hoofdstuk maar het is laat en ik heb geen inspiratie. Dusss.... Doei