Liefde in een wereld zonder

Love is love

Pov Cemal

Ik zit naast Nina's bed. Er zijn al twee weken voorbij gegaan en ze is nog steeds niet wakker. De doctoren hebben haar wonden verzorgt en ze is uit levens gevaar alleen in coma. Sinds het ongeval ben ik bij haar gebleven ik weiger te eten en ik slaap op de stoel naast haar bed. Luke en Stefan komen elke dag langs om te kijken hoe het gaat en elke dag vertel ik ze dat er niks veranderd is. Stille tranen biggelen over mijn wangen als ik naar haar spierwitte gezicht kijk. "Word snel wakker alsjeblieft. Ik kan niet zonder je." Ik sluit mijn ogen en barst in snikken uit. "Ik had het kunnen voorkomen " Snik ik "ik had de gene moeten zijn die hier lag." Ik hoor geschuifel in voel een hand op mijn wang. Verschrikt kijk ik op. "Nina!" Een zachte glimlach vormt op haar gezicht. "Cemal" Zegt ze zacht. Haar stem is schor en ze is duidelijk nog moe. "Je moet drinken Nina, dan haal een dokter oké?" Ze knikt en ik ren de kamer uit.

Pov Nina

Ik lig in bed de dokters zeggen dat alles in orde is, maar dat ik moet blijven voor controle. Ik heb Cemal zo ver gekregen dat hij naar huis ging om te slapen en eten. Als compromis moest er iemand anders bij blijven dus zit Luke nu naast mijn bed. We hebben al een heel gesprek gehad alleen lijkt hij zich ongemakkelijk te voelen. Als of hij ergens mee zit en advies wil maar niet durft te vragen.

"Hey Luke alles goed?" Hij schuift ongemakkelijk op zijn stoel "Ja waarom zou het niet gaan?" Hij kijkt me niet aan. Te bang dat ik door heb dat hij liegt. "Je weet dat je mij alles kan vertellen of vragen. Maak je geen zorgen" Hij slikt moeizaam. "Straks denk je dat ik raar ben" fluistert hij. "En ik ben er zeker van dat ik dat nooit zou denken" antwoord ik. Hij kijkt me recht in de ogen aan. Angst ik duidelijk te zijn. Ik zucht "Je hoeft het me niet te vertellen oké? Maar weet dat je altijd bij me terecht kunt" hij knikt. Even is er een ongemakkelijke stilte. Dan begint Luke te praten zacht en onzeker. "Het begon toen je ontvoerd werd." Begint hij zacht. " Stefan en ik trokken steeds meer met elkaar op. Voornamelijk om zoekplannen te maken maar ook daarbuiten. Gewoon praten over verleden en zorgen doe we hadden op dat moment." Hij zegt. "Ik wist toen al dat er iets was." Hij is even stil. "Toen ik terug kwam van Judas was ik zo overstuur. Ik wist niet meer wat ik moest doen, maar Stefan kalmeerde me." Een kleine glimlach vormt op zijn gezicht bij die herinnering. " Nina?" Vraagt hij zacht en onzeker. Ik kijk hem vragend aan. "Is het mogelijk om als jongen verliefd te worden op een andere jongen?" Even moet ik de vraag in me laten doordringen voordat er een grote glimlach op mijn gezicht verschijnt. " Luke das heel normaal en niet raar of iets. Tuurlijk sommige mensen accepteren het niet. Maar die mensen moet ie negeren. Maak jezelf gelukkig das het belangrijkste." Hij glimlacht. "Dankje" Ik glimlach en geeft hem een knuffel. "Maar hoe ga ik dit ooit aan Stefan vertellen?" Vraagt hij angstig. " Mij wat vertellen?" Luke verstijfd van schrik. Ik schiet in de lach. "Slechte timing " lach ik. "Wat moet je me vertellen Luke?" Ik kijk naar Luke die nog steeds verstijfd staat ik geef hem een klein duwtje. "Vertel het hem" fluister ik in zijn oor. Hij kijkt me even aan maar knikt dan."Kunnen we even op de gang praten alsjeblieft " vraagt hij zacht aan Stefan. Hij knikt en ze lopen samen de kamer uit. Ik kan een glimlach niet onderdrukken.

Pov Luke 

Mijn hart gaat te keer. Wat moet ik in vredesnaam zeggen? Wat als hij me uitlacht? me nooit meer wil zien? Ik zou breken.

Ik zucht diep en kijk Stefan aan. "Wat moest je me vertellen?" Vraagt hij nieuwsgierig. "Euhm...ik..j.jij." Ik neem een ha adem en sluit mijn ogen. "Ik denk dat ik verliefd op je ben" Zodra de woorden mijn mond verlaten word ik rood. Ik durf hem niet aan te kijken.

".....Luke? Kijk me aan." Ik kijk niet op. Ik voel zijn hand over mijn wang glijden. Voorzichtig kijk ik op. Zijn ogen kijken in de mijnen en voor ik het wist voelde ik zijn lippen op de mijnen. Elektriciteit giert door mijn lichaam, mijn hoofd slaat op hol, en even vergeet ik alles om me heen.

Na een paar minuten gaan we uit elkaar voor lucht. Stefan glimlacht voorzichtig naar me. "Ik hou ook van jou"