HAYAL RADYOSU

1.BÖLÜM "SA(NA)NIRIM BAYILIYORUM ! "

"İyi geceler arkadaşlar. Ben Yağmur ve en sevdiğim mevsim yaz." 

Söyleyeceklerimi toparladım ve devam ettim. "Sonuna geldik arkadaşlar. Bitti.''

Derin bir nefes alıp devam ettim. '' Aslında söylemem gereken birçok şey var ama şu an konuşabilecek halde değilim. Haydi size bir şarkı, bana da bir kahve." 

Kulaklıkları masaya bırakıp başımı geriye yasladım. İşe başladığımdan beri ilk defa yayın yapasım yoktu. Kafamın içinde dönüp duran cümleler, gözlerimi kapadığım an aklıma düşen gözleri... Zorlukla kalkıp aşağı indim. 

Beni gören Serdar Abi meraklı bir şekilde yanıma geldi. "Yağmur cidden biliyormuş yani, öyle mi?" 

Bugün daha kaç kez bu sözleri duyacağımı gerçekten çok merak ediyordum. Cevap versem konunun uzayacağını bildiğim için sadece başımı salladım ve can dostum kahve makinesinin yanında yerimi aldım. Bana günün klasik sorusunu sormadan en iyi hizmeti verdiği için ona minnettarım. 

Kahvemi aldığım gibi ağır ağır ait olduğum odaya çıktım. Yavaş hareketlerim sonucunda şarkının son on dokuz saniyesine yetişebilmiştim. Koca bir yudum kahvemden alıp bardağımı masaya bıraktım. Kafamı dağıtmak için mesajlara bakmaya başladım. Ama herkes ne olduğunu soruyordu. Başladığımız çocukluğun nasıl bir hüsranla sonuçlandığını anlatmam gerekiyordu. 

Şarkının bitimiyle kulaklığımı yeniden kafama geçirdim. "Sizinle bir işe kalkıştık, biliyorsunuz. Ve dün de artık bitirmeye karar verdik. Bugün Burak'la buluştuk fakat öğrendim ki oyunu oynayan biz değilmişiz. Her şeyi en baştan beri biliyormuş. Ava giderken avlandık arkadaşlar. Alın bakalım size masalın mutlu sonu." 

Cümlemi bitirdiğim gibi telefonlar çalmaya başladı. Mesaj kutusunu yenileyemiyordum bile. Ne oldu Yağmur Hanım, bir işe kalkıştınız, şimdi sorumluluk zamanı. Çocuk gibi kaçamazsın. 

Gücümü toplayıp ilk telefonu açtım. ''Merhaba, ben Yağmur ve en sevdiğim mevsim yaz.'' 

"Merhaba Yağmur. Ben Nazlı. Ciddi olamazsın söylediklerinde. Nasıl bilebilir her şeyi?"

 Ah bir cevabı bilsem, ah! "İnan bu soruyu ben daha çok sordum kendime ama durum bu." 

"Şimdi ne yapacağız peki? Sıradaki plan ne?" 

"Artık plan falan yok. Bitti. Hatta benim dilemem gereken bir özür var arkadaşlar. Filmimiz sona erdi. Ben olsam beni affetmezdim bile ama yapmam gereken bu." 

Dıt dıt dıt...  

"Çok sevgili dinleyicim tepkisini ortaya koydu ama doğrusu bu şu an. Elimden başka bir şey gelmez. Hadi biraz da mesajlarınıza bakalım. Bir arkadaşımız sormuş; 

"İyi geceler. Biten nedir? Ben ilk defa denk geldim size ama hiçbir şey anlamadım?" 

"Sayın dinleyici, o kadar uzun bir olay ki bu, neresinden tutsam elimde kalır. Bence sen kanalı değiştir ve bu beladan kurtul.'' Ve kurtulan bir deniz yıldızı... 

"Sen ne hissediyorsun peki?" demiş pijamaterliktelevizyon. "Ne hissediyorum? Şu an sadece yorgunum. Karmaşığım. ÇokÇa başarısız ve belki de pişmanım. Her şeyden içimde var ama tam olarak neyim bilmiyorum. Peki sen? Sen en baştan beri benimlesin. Sen nasılsın?" 

Biraz daha mesajları kurcalarken telefon bir daha çaldı. "Bir dinleyicimiz arıyor arkadaşlar. Buyrun dinleyici. Ben Yağmur ve en sevdiğim mevsim yaz." 

"Biliyorum. Ben senin isminin neden Yağmur olduğunu da biliyorum. Koşmayı sevmediğini de. Ben seni tanıyorum Yağmur, peki sen beni tanıyor musun gerçekten? Ya da hadi ne kadar yetenekli olduğundan konuşalım. Ne kadar güzel rol yapabildiğini. Bir insanın gözüne bakarak nasıl rahat yalan söyleyebildiğini. Yirmi dört yaşında ama ne kadar çocuk olduğunu konuşalım. Ne dersin?" 

Telefonu açarken son beklediğim kişi bile değildi o. Neye uğradığımı şaşırmıştım. Söyledikleri tokat gibi yüzüme vurulmuştu ve Allah kahretsin, haklıydı. Ağzımı açmalı ve bir cevap vermeliydim. Burası benim programım, bu hata benim hatamdı. Dudaklarımdan sadece ismi dökülebildi.

 "Burak." 

"Evet, Burak ben. Kandırmak için çok uğraştığın, meşhur dinleyicilerinle, benimle sevgili olmak için karar verdiğin Burak." 

Duyduğum son sözler bunlardı. Sonrasında kalbim hızlandı, hızlandı, hızlandı ve artık atmamaya başladı. Tenimde hissettiğim sert soğuk bir zemindi. Göz kapaklarım ağırlaştı ve her yer karardı. Sanırım öldüm.

PERA-AFFET