"Laten we vrienden zijn."
"Vrienden met de badboy?"
"En misschien wel meer."
"Wat?"
---------------------------
Als Evi naar Amerika verhuist ontmoet ze David. Ze worden goede vrienden, maar Evi houdt iets achter, ze heeft een geheim waarvan ze niet...
de auto stopt en ik stap uit, met grote ogen kijk ik naar het huis voor me. 'vind je het mooi? 'vraagt mijn moeder. ik knik hevig 'ja! het huis is echt gigantisch!'. ik hoor mijn vader lachen , ik draai me om en geef hem een knuffel. 'ik ben blij dat je hier zo goed mee omgaat' zegt mijn vader 'want verhuizen naar de andere kant van de wereld is niet makkelijk'. ik verlos mij van onze knuffel en glimlach naar mijn vader, hij moest eens weten hoe blij en opgelucht ik ben dat we zijn verhuisd. ik zal het even uitleggen: ik heb last van angstaanvallen, daarvoor slik ik medicijnen genaamd antidepressiva. Op mijn oude school zijn ze daar achter gekomen en werd ik gezien als "het depressieve meisje ". ik werd gepest en mijn beste vriendin begon mij te negeren, ze verbrak al het contact en ik stond er alleen voor. Ik was dan ook hartstikke gelukkig toen mijn vader zei dat we naar Amerika moesten verhuizen voor zijn werk. En nu sta ik in Amerika , in Los Angeles om precies te zijn, voor mijn nieuwe huis. Het voelt als een nieuwe kans, niet meer gepest te worden en misschien wel vrienden te maken. Ik heb mezelf deze keer beloofd om voorzichtiger te zijn zodat niemand ontdekt dat ik medicijnen tegen angstaanvallen slik.
mijn vader opent de voordeur en we lopen het huis binnen. 'er zijn boven vier kamers, kies maar een kamer uit' zegt mijn moeder. ik loop met mijn koffer naar boven en loop de eerste kamer binnen, mijn mond valt open als ik de kamer bekijk. Er staat een groot hemelbed, ook zijn er twee deuren. Ik open de eerste deur, het is een inloopkast! Ik loop de kast uit en open de tweede deur, als ik zie wat daar achter is maak ik een sprongetje van blijdschap, een eigen badkamer! de kamer heeft ook nog een balkon, ik loop het balkon op en zie dat ik uitzicht heb op het huis van de buren, mijn raam ligt gelijk aan een raam van de buren, ik kan helaas niet naar binnen kijken omdat de gordijnen dichtzijn. ik loop weer naar binnen en zie mijn moeder staan, 'heb je al een keuze gemaakt?' vraagt ze. 'ja' zeg ik 'ik heb de andere kamers nog niet gezien maar ik wil deze!'. mijn moeder lacht 'oké, je vader en ik hebben de kamer aan het einde van de gang, we zien nog wel wat we met de overige kamers doen'. ik knik en mijn moeder loopt de kamer uit zodat ik mijn koffer uit kan pakken.
als ik klaar ben is het al in de avond, 'Evi?' hoor ik mijn vader vragen 'we gaan uit eten bij een restaurant hier in de buurt, ga je mee?'. ik zucht, ik ga liever naar drukke openbare plekken, ik ben te bang dat ik een angstaanval krijg waar allemaal andere mensen bij zijn. ik pak snel een antidepressiva en loop naar beneden. Even later zitten we in het restaurant, het is erg druk, er zijn veel mensen die met elkaar praten. ik voel mijn ademhaling zwaarder worden, 'ik ga even naar de wc' zeg ik tegen mijn ouders, ze weten dat ik last heb van angstaanvallen maar vergeten het vaak en houden daardoor geen rekening met mij. ik leun met mijn ellebogen op de wasbak en leg mijn hoofd in mijn handen. ik zucht en sluit even mijn ogen. 'gaat alles goed? hoor ik opeens een mannenstem vragen, ik schrik op en draai me om, voor me staat een jongens, hij is erg lang, nou ja.. dat denk, ik ben maar 1 meter 60 dus ik vind iedereen lang. de jongen bekijkt mij nieuwsgierig terwijl ik hem gespannen aankijk. 'ja' zeg ik 'het gaat goed'. 'zo ziet het er niet uit' zegt de jongen, hij steekt zijn hand uit 'ik ben David'. ik schud zijn hand 'ik ben Evi'. David kijkt mij onderzoekend aan 'ik heb jou nog nooit gezien hier in de buurt want zo'n mooi meisje zoals jou zou ik wel onthouden'. ik rol met mijn ogen 'ik woon hier sinds vandaag, ik ben hier naartoe verhuisd omdat mijn vader hier een baan aangeboden kreeg'. 'mag ik vragen waar je woont?' vraagt David. ik knik 'Oxnard Street 6', Davids mond valt open 'dan zijn we buren! ik woon op nummer 8'. 'oke' zeg ik 'het was leuk je te ontmoeten maar ik moet nu weer terug naar mijn ouders'. ik wil weglopen maar David houd me tegen door mijn pols vast te grijpen. ik schrik van zijn actie en ruk snel mijn pols los. 'sorry' zegt David 'maar ik wou eigenlijk vragen of je morgen wilt afspreken?'. ik kijk hem even verbaasd aan 'jij wilt met mij afspreken?'. David knikt enthousiast 'ja, je lijkt me een leuk meisje om mee om te gaan'. ik kijk hem nog steeds verbaasd aan maar knik dan toch. 'ik haal je morgen om 1uur op, dan kunnen we iets gaan drinken ofzo'. ik knik en zeg hem gedag, ik loop terug naar mijn ouders. nog steeds verbaasd begin ik aan mijn eten wat als op tafel staat.
