Meer Dan Vrienden?(voltooid)

12

Als ik boven ben neem ik mijn medicijn in, hoelang zal het duren voordat iemand het ontdekt? ik wil niet weer gezien worden als het depressieve meisje. Ik moet gewoon heel voorzichtig zijn.

Ik open mijn ogen en kijk naar de klok, met een ruk zit ik overeind, het is al 12 uur 's middags?! ik moet over een halfuur al bij David zijn! Ik kleed me snel aan en loop naar beneden, in de keuken smeer ik snel een boterham en eet die op. als ik klaar ben ga ik naar boven, ik poets mijn tanden, doe make-up op en neem een antidepressiva in. ik stop mijn telefoon in mijn broekzak en loop naar beneden, ik zeg mijn ouders gedag en loop naar Davids huis. Ik wil op de deurbel drukken maar David opent de deur al, 'hoi' grijnst hij. 'Hoi' grinnik ik 'zat je op me te wachten?'. David lacht 'ja, eigenlijk wel, ik heb al een film klaar staan, ik vind het een hele mooie film, hij is wel emotioneel maar dat maakt mij niets uit'. Ik loop achter David aan naar binnen 'het maakt mij ook niets uit, ik hou wel van die emotionele films'. David gaat op de bank zitten en ik volg zijn voorbeeld, hij legt een arm om mijn schouder en trekt mij naar zich toe.

Als de film begint te spelen krijg ik door welke film er op staat, het gaat over een meisje dat depressief is, in het begin van de film is ze nog erg depressief maar later krijgt ze hulp en medicijnen. Ik schrik me helemaal rot als ik de medicijnen zie die het meisje krijgt, het is dezelfde antidepressiva als dat ik gebruik! Ik zie dat David ook schrikt, hij haalt zijn arm van mijn schouder en kijkt mij geschrokken aan 'Evi? Die medicijnen zijn hetzelfde als die van jou'. Angstig kijk ik hem aan, er is nu geen weg meer terug, hij weet het, hij zal het aan iedereen vertellen, ik sta er straks weer alleen voor, ik word weer buitengesloten en gezien als het depressieve meisje. Ik begin zwaarder te ademhalen en tranen stromen over mijn wangen. 'Rustig Evi' hoor ik David zeggen, hij drukt mijn hoofd tegen zijn borst 'luister naar mijn hartslag en volg mijn ademhaling'. Ik doe wat hij zegt en na een paar minuten ben ik weer rustig, David loopt naar de keuken en komt weer terug met een glas water. Hij geeft het aan mij en ik neem een slok van het water. 'Wat was dat? Wat gebeurde er?' Vraagt David als ik het glas op tafel heb gezet. Ik kijk naar de grond 'nou..uhm..dat wat er net gebeurde is dus waarom ik die medicijnen slik'. Ik durf David niet aan te kijken, ik ben te bang voor zijn reactie. 'Hoe bedoel je?' Vraagt David. 'Ik heb angstaanvallen en daarvoor slik ik antidepressiva zodat ik rustig blijf en geen angstaanvallen krijgt' zeg ik terwijl ik nog steeds naar de grond kijk. David tilt met zijn duim en wijsvinger mijn kin op zodat ik hem aankijk, 'waarom heb je mij dat niet eerder verteld?' Vraagt hij. Tranen stromen weer over mijn wangen als ik David vertel hoe het ging toen ik nog in Nederland woonde. Als ik klaar ben met mijn verhaal trekt David mij in een knuffel 'alles komt goed, ik ga je nu niet anders behandelen en ik zal het aan niemand vertellen zolang jij dat niet wilt'. Met open mond kijk ik hem aan, dit is totaal niet de reactie die ik had verwacht. 'Meen je dit serieus? Ik droom niet?' Vraag ik verbaasd. David grinnikt 'nee je droomt niet, ik weet niet wat die kinderen in Nederland bezielden maar zoals hun jou behandelden hoort niet, je moet niet iemand zomaar oordelen als je het verhaal niet kent'. Ik knuffel David stevig 'dankje, dit betekent heel veel voor mij, ik dacht echt dat ik je nu kwijt zou zijn'. 'Zo makkelijk kom je niet van me af' zegt David. Ik grinnik en David zet een andere film op, gelukkig een comedie nu.

Drie films later is het tijd om naar huis te gaan, als David en ik bij zijn voordeur staan geef ik hem nog een knuffel 'heel erg bedankt dat je zo lief was vandaag'. David geeft mij een kusje op mijn voorhoofd 'geen probleem, ik zal je nooit in de steek laten'. We nemen afscheid en ik loop naar mijn eigen huis. Als ik binnen kom hoor ik mijn moeder vanuit de keuken mijn naam roepen. Ik loop de keuken binnen en zie mijn ouders al aan de keukentafel zitten. 'Je bent precies optijd' zegt mijn vader 'het eten staat net op tafel'. Ik grinnik en neem plaats aan de tafel. Mijn moeder kijkt mij onderzoekend aan 'heb je gehuild?' Geschrokken kijk ik haar aan 'hoe weet je dat?'. Mijn moeder grinnikt 'dat noem je moederinstinct', 'en je ogen zijn een beetje rood' vult mijn vader haar aan. Ik vertel mijn ouder wat er vanmiddag bij David is gebeurd, mijn moeder vindt dat David en ik nu nog meer bij elkaar passen door zijn lieve reactie. Terwijl ze dat zei rolde ik alleen maar met mijn ogen, ik had geen zin om een discussie aan te gaan. Na het eten kijk ik nog wat televisie en dan ga ik naar bed, uitgeput van deze emotionele maar verrassende dag.
...