Meer Dan Vrienden?(voltooid)

13

Na het eten kijk ik nog wat televisie en dan ga ik naar bed, uitgeput van deze emotionele maar verrassende dag.

Als de volgende ochtend mijn wekker afgaat val ik van schrik uit mijn bed. Ik kreun van de pijn en bedenk me waarom mijn wekker afgaat. Dan dringt het tot me door, ik moet vandaag naar school! Snel sta ik op van de grond en kleed me aan, ik doe make-up en neem een antidepressiva in, ook stop ik er een paar in mijn tas. Ik ga naar beneden en maak ontbijt. Mijn ouders zijn al weg naar hun werk dus ontbijt ik alleen. Als ik mijn boeken in mijn tas heb gedaan gaat de bel. Ik open de voordeur en zie David staan, 'goedemorgen' zegt hij 'ben je klaar voor je eerste schooldag'. 'ik denk het' zeg ik 'ik vind het wel spannend, maar dat is normaal voor een eerste schooldag'. David knikt instemmend 'ik ging gelukkig al naar deze school, dus ik weet wat ik kan verwachten'. Ik zucht een keer diep 'dit is wel een belangrijk jaar, ons laatste jaar op de middelbare school, ben jij trouwens blijven zitten?'. David knikt 'ja, Mark en John ook, wel in verschillende jaren'. Ik knik en we lopen naar Davids auto. David start de auto en we rijden weg, na een paar minuten zie ik een groot gebouw verschijnen. Mijn mond valt open van verbazing 'deze school is super groot!'. David grinnikt 'hadden ze dat in Nederland niet dan?'. Ik schud mijn hoofd 'dit gebouw is twee keer zo groot als die in Nederland'.

We stappen uit de auto en lopen het schoolplein op, er staan allemaal groepjes kinderen en iedereen kijkt naar ons en begint te fluisteren. 'Waarom kijken ze allemaal naar ons?' Vraag ik angstig, ik voel mijn ademhaling zwaarder worden. David merkt wat er aan de hand is, 'kunnen jullie het zien?' Roept hij. Iedereen draait geschrokken hun hoofd weer weg en David trekt mij mee naar binnen. Als we binnen zijn loopt hij met mij een lokaal binnen. 'Ga even zitten' zegt David tegen mij. Ik ga op een stoel zitten en probeer mijn ademhaling onder controle te houden. David hurkt voor mij neer en legt zijn handen op mijn knieën 'haal rustig adem, heb je medicijnen bij je?'. Ik knik en wijs naar mijn tas terwijl ik nog steeds mijn ademhaling rustig probeer te krijgen. David pakt mijn tas en haalt er de antidepressiva uit, ook pakt hij een flesje water. Ik neem de antidepressiva in, David drukt mij tegen zich aan 'volg mijn ademhaling'. Ik doe wat hij zegt en na een paar minuten ben ik weer rustig. 'Dankjewel' zeg ik tegen David 'hoe wist je wat je moest doen?'. David lacht verlegen 'ik heb gister op internet opgezocht wat je moet doen bij iemand met een angstaanval'. Ik schiet in de lach en geef hem een knuffel 'je bent echt gek, maar ik ben wel dankbaar voor wat je hebt gedaan'. David grinnikt 'geen probleem hoor kleintje, kom dan gaan we naar de les'. Ik knik en we lopen het lege lokaal uit.

We lopen door de gangen en ik ben blij dat David met mij mee is, dit gebouw is zo groot, als ik hier alleen zou lopen zou ik allang verdwaald zijn. Als we bij het juiste lokaal zijn gaat de bel. David en ik lopen het lokaal in, David loopt gelijk naar achteren en gaat aan de laatste tafel zitten, hij klopt op de stoel naast hem. Ik grinnik en ga naast hem zitten. Al snel komen er ook andere leerlingen binnen, als ze binnenkomen kijken ze even nieuwsgierig naar David en mij maar gaan door een blik van David snel zitten. Als de docent net de les is begonnen klapt de deur open en komen Mark en John binnen. 'Ah heren, fijn dat jullie alsnog hebben besloten om naar mijn les te komen' zegt de docent. Mark en John maken een buiging en de klas begint te lachen. De docent zucht 'ga maar op jullie plekken zitten'. Mark en John gaan aan de tafeltjes voor David en mij zitten. Mark draai zich om 'hè kleintje, je bent net een halfuur hier op school en iedereen praat al over je'. Onzeker kijk ik hem aan 'wat bedoel je?'. 'Je kwam met David aan op school en jullie zijn nog niet van elkaar zijde geweken, een paar kinderen hebben jullie zelfs samen in een leeg lokaal zien gaan' legt Mark uit. Geschrokken kijk naar David 'ik wist dat je populair was op school maar ik wist niet dat het zo erg was'. David kijkt mij geruststellend aan 'laat ze maar praten, het word vanzelf wel minder'. Ik knik, maar toch ben ik er niet helemaal zeker van. Wat als het geroddel niet minder word? Wat als David mij in de steek laat voor zijn populariteit?' Ik ben immers maar een saai meisje.
...