Hapisteki Emanet (KARADENİZ SERİSİ-I)

6 "Aşkım"

BELİZ

Hâlâ mesaja bakıyordum, yanılmıştım! Yanlışlıkla atıldığını düşünsemde açıkça ismim yazıyordu!

Ben doğru dürüst evden çıkmazdım bile! Kimdi bu ruh hastası?

"Beliz?" Kurt'un sert sesiyle gözlerimi ona çevirdim.

"Efendim?" Dedim.

"Kimden geldi?" Kaşlarımı çattım.

"Ne?" Göz devirdi.

"Mesaj diyorum kimden geldi?" Bakışlarımı kaçırdım.

"Bilmem." Diye mırıldandım.

"Dalga mı geçiyorsun benimle?" Sesini yükseltmesiyle anlamayarak ona baktım.

"Kim attıysa attı, ne yapacaksın ki?" Dedim.

"Ne demek ne yapacaksın? Sen bana emanetsin bunu unutma!" Birden elimde ki telefonu aldı. "Baban ne demişti az önce, hatırlıyor musun?" Alaylı tavrıyla birlikte telefonumu almaya çalıştım ama boyum yetmiyordu. "Beliz'i gözünün önünden ayırma." Diye fısıldadı ve geri çekildi.

"Telefonumu ver!" Kaşlarını çattı ve gelen mesajları okudu.

"Kim lan bu?" Bana baktığında yutkundum.

"Bilmiyorum Kurt, benim mahallede tanıdığım hiçkimse yok!" Kurt bakışlarını çekti ardından ciddiyetle yüzüme baktı.

"Eski sevgilin falan olabilir mi?" Diye sordu.

"Olamaz!" Dedim kaşlarımı çatarken.

"Öyle mi, neden olmasın?" Dedi alayla.

"Daha önce olmadı." Diye kestirip attım.

"Ne?" Kurt durup yüzüme baktı. "Ciddi misin sen?" Yüzündeki bariz şaşkınlık belliydi.

"Evet." Bakışlarımı kaçırdım.

"Nasıl olmaz?" Dedi hayretle.

"Neden bu kadar taktın?" Şaşkınlığı yerini sırıtmaya bırakmıştı.

"Ne bileyim, güzel kızsın sonuçta." Güldüm.

"Öyle mi?" Sırıtmaya devam ediyordu. "Neye bu kadar mutlu olduğunu anlamadım?" Bakışları ciddileşse bile hâlâ mutlu gözüküyordu.

"Erkekler senin gibi bir kızı kaçırmazlar, tuhaf geldi." Dedi.

"O gözle bakan erkeklerle konuşmam bile. Ben hayatımda hiç kimseyi istemedim. Zaten kendi dertlerim bana yetiyor, bir de sevgiliyle uğraşamam." Dedim.

Gerçekten şu ana kadar bir sevgiliye ihtiyaç duymamıştım, olmasa da olurdu benim için. Zaten herkese karşı hayatım boyunca yeterince uzak durmuştum. Ben böyleydim, kimseyi umursamazdım.

"Çok teklif aldın mı?" Başımı evet anlamında salladım.

"Benim herkesle aramda bir mesafe var. Hiçbirini kabul etmedim." Kurt başını salladı.

"Kim olabilir, düşün biraz!" Hatırlamaya çalıştım, aklıma hiçbir şey gelmiyordu.

"Bilmiyorum Kurt." Dedim.

"Üvey annen seninle uğraşmak için atıyor olabilir mi?" Güldüm.

"O bana mahalleye dön der mi sence?" Bu ihtimal bana mantıksız gelmişti.

Kurt telefonu geri bana verirken arabaya doğru yürüdük.

Arabaya bindiğimizde düşünceli bir hâli vardı, yavaşça arabayı çalıştırdı.