Hapisteki Emanet (KARADENİZ SERİSİ-I)

43 "Şart"

DERYA

Beliz babasına sokulmuştu.

"Baba..." Tedirgindi.

"Sen içeriye git kızım, biz büyükler olarak biraz konuşalım." Dedi Ahmet.

"Konu ben değil miyim, neden gitmemi istiyorsun ki?" Ahmet eğildi ve kızımızın yanağını öptü.

"Seninle de konuşacağız ama sen hassas olduğun için sadece şimdilik gitmeni istiyorum." Beliz başını salladı.

Beliz babasına küçükken de çok düşkündü. Ne Beliz ne de Ahmet asla birbirinden ayrılmazlardı.

Kurt kararsızca bize baktı.

"Karını yalnız bırakma." Dedi Leyla Hanım.

Kurt başını salladı ve Beliz'in peşinden gitti.

Ahmet kendini yanıma bıraktığında bakışlarımı kaçırdım.

Leyla Hanım eğer Ahmet'in boşanmadığını duyarsa beni yerin dibine sokardı.

"Şey ben sizi yalnız bırakayım." Dedim ve ayağa kalktım. "Sizin konuşacaklarınız vardır." Tam gidecekken Leyla Hanım beni durdurdu.

"Otur." Net sesiyle birlikte mecburen yeniden koltuğa oturdum. "Gençliğinde de hiç yanımda durmazdın." Yutkundum.

"Benden nefret ettiğiniz için." Alayla gülümsedi.

"Nefret ettim de ne oldu, bak oğlumdan oldum. Ahmet seni seçti, herkesi geride bırakıp seni seçti. Sen ne yaptın?" Bakışlarımı kaçırdım. "Ailene uydun ve kocanı boşadın." Dedi.

"B-Ben..." Sustum. 

"Anne bu konuları mı konuşacağız?" Dedi Ahmet.

"Belki de o kız anasız büyümeyecekti-" Daha fazla dayanamadım ve gözyaşlarımı serbest bıraktım...

"Beliz annesiz büyümedi, ben onu sürekli aradım." Ahmet beni göğsüne çekti.

"Tamam anne, üzme karımı." Yavaşça geri çekildim.

"Aramakla yanında olmak bir mi be kızım?" Leyla Hanım iç çekti. "Ahmet desen kızını üvey anneye bırakmış..." Ahmet kaşlarını çattı.

"Ben kızımı kimseye bırakmadım!" Dedi.

"Öyle mi?" Ahmet gözyaşlarımı sildi.

"Anne lütfen saçmalama, yıllar sonra kavuşmuşken konuşacağımız konu bu olmamalı." Leyla Hanım güldü.

"Ne konuşalım oğlum? Karını bırakır bırakmaz evlenmenden mi başlayalım istersin, kızın eziyet çekerken sen-" Ahmet hızla ayağa kalktı.

"Beliz benim en hassas noktam, sakın onun adını kullanarak beni yaralamaya çalışma anne!" Diye kızdı.

"Kızını neden üvey anneye bıraktın?" Ahmet gözlerini kapattı.

"Bırakmadım..." Dedi. "Yalnızca ben şehir dışındayken onlarla kalıyordu. Ben kızıma o yoklukta sırf onunla konuşmak için telefon bile almıştım, o uyuyana kadar gecelerce konuşurduk... Korkmasın diye telefonda ninni söylediğimi bilirim ben, kimse benim babalığımı sorgulamasın!" Sesini yükseltmişti. "Bırakmak zorundaydım çünkü işim buydu, tır şoförü olmak kolay mı? Sırf iki kuruş için saatlerce yol çektim, sırf kızıma bakabilmek için..." Başını iki yana salladı. "Başka bir iş bulamadım, bu zamanda iş bulmak kolay mı? Üniversite mezunu bile değildim, hiçbir işe giremedim. Kızımı isteyerek bırakmadım ben, mecburiyetten bıraktım. İşim biter bitmez geldiğimde birlikte uyurduk, benim kızıma olan sevgimi kimse sorgulayamaz!" Dedi.