The Last Piece (Flower Boys Series #1)✔

Piece 18

With you

The warm water feels so refreshing in my skin. Ngayon ang uwi namin pero ang nagpagulat sakin ay ang pag alis nila Clau ng wala ako.

Pag gising ko ay tanging nakangising si Azer lang ang bumungad sakin. He told me that they already leave. Ang hindi ko lang alam ay paanong iniwan nila ako or it's his plan?

Hanggang ngayon ay hindi pa rin pumapasok sa utak ko ang ginawa ko kagabi. I messed up. Kinain ko ang mga sinabi ko at ang prinsipyo ko sa buhay. But I don't feel any regret. I woke up with a smile plastered on my face. Pakiramdam ko ay sa buong buhay ko isa iyon sa tamang desisyon na nagawa ko.

Maybe I'm not really afraid to fall inlove. I'm afraid to be the only one who falls.

But for Azer, I gave in. Lamang ang takot ko na mawala siya kesa masaktan ako. It will both cause pain anyway, so why not take risks?

Iyan ang napagtanto ko kagabi. Masasaktan at masasaktan din ako. And for Tristan, I don't think he like me that much. Maybe what we both feel was just infatuation. I saw him look at Reiko once, and that mirrored my eyes for Azer. Or that's what I want to believe.

I looked myself at the mirror while combing my hair. I'm wearing my ussual halter top and kimono paired with my ripped maong shorts. After putting some powder and a lip balm, I decided to go out of the room.

I was shocked when I open the door, Azer was leaning on the wall as if waiting for me to go out.

"What are you doing here? You scared the hell out of me." I tried to act normal as if nothing happened last night. I remembered kissing him good night when he accompanied me to my room.

"Waiting for you?" He innocently said. But damn him. Not when I'm seeing him grinning from ear to ear.

Sa hiya ko ay nilagpasan ko lamang siya. Hindi ko alam kung paanong pakikitungo ang ipapakita ko sa kanya. Sanay ako na mag kaaway kami. Hindi yung ganito.

"Bakit ka nagmamadali?" He teased.

"W-we should go now." Why am I even stuttering?

Isang oras din ang binyahe namin simula sa villa nila hanggang port. Pagkarating ay may lalaking agad sumalubong samin at ibinigay ang susi ng kotse niya.

"Kakain muna tayo bago umuwi. Saan mo gusto?" Napatingin ako sa kanya. Bahagya itong napatingin sakin at agad din ibinalik ang mata sa kalsada.

"A-Anywhere will do." Damn. Pakiramdam ko sa bilis ng pintig ng puso ko ay naririnig niya ito.

"Uh-huh." Hindi maalis sa labi nito ang ngisi niya. Oh God! What did I do to deserved this?

It feels so right. Pakiramdam ko ay hindi ko kakayanin kung matatapos ito.

Ilang minuto lang ay nakarating kami sa isang food park dito sa Batangas City. Namangha ako sa ganda ng paligid. Maraming ganito sa maynila pero hindi maitatanggi na mas maganda ang nasa probinsya isama pa ang parte kung saan kitang kita ang magandang tanawin mula dito sa taas. Presko ang hangin at mula dito ay tanaw ang taal malayo sa maynila na kung hindi gusali ay puro sasakyan at usok mula rito ang makikita mo.

Nakaupo kami ngayon habang naghihintay ng inorder. Ni hindi ko magawang tignan siya ng diretso. Samantalang siya walang segundong sinayang. Maging sa pag order niya ay sakin siya nakatingin na tila saulo na ang menu ng restaurant na ito.

"Don't you know that staring is rude?" Masungit kong sabi dito. Trying to act normal kahit ang totoo ay nagkakagulo na ang mga insekto sa tyan ko.