The Last Piece (Flower Boys Series #1)✔

Piece 37

Invited

"You're going home?" Pagkatapos ng usapan namin ni kuya River ay agad kong tinawagan si Clau para sabihin ang sinabi ni kuya.

"He booked me a flight already." Malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko.

"Are you sure, paano na ang plano mo?" Nagaalalang tanong nito.

"I don't know Clau, I'm physically tired. Gusto ko munang magpahinga."

Lahat ng lakas na inipon ko ay unti unting naubos. I can't help but to think that maybe fate's against us.

Because if fate want us together, kahit nasaang lumalop pa kami ng mundo, if we're meant, we'll see each other.

Lutang ang isip ko, lahat ng lakas ko ay tila nawala na ng parang bula. I stayed at the hotel for a night at sinunod ko ang utos ni kuya River na umuwi na. I can't imagine that I just stayed there for a night! Hindi man lang ako nakapag gala sa London. But it doesn't matter anymore.

How can loving be this hard? totoo bang kailangan mo muna masaktan bago mo ito matawag na pagmamahal.

Looking outside the window, I realized that life doesn't need to be perfect for you to be happy, you should enjoy life and live it to the fullest, that's all that matter.

But can someone be happy if there's something missing?

I sighed. Wala akong napala sa pag punta ko ng London. Buong akala ko ay magkakausap kami. Umasa ako na maaayos ko ang lahat kung magkikita kami. Totoo nga kaya na siya ang nag utos no'n sa kanyang sekretarya?

Sinusubukan ba niya ako?

What ever it is, I won't give this up. I'm tired but I'll still try it. Andito na din ako, ibibigay ko na ang lahat. This is not just for him, para din 'to sa'kin. Alam ko na sa kanya lang ako sasaya. I know that he's the only man for me, I can't imagine myself being with someone else. At hindi ko alam kung may makakahigit pa sa kanya sa puso ko.

I regret those moment that I've been hard on him. Masyado akong nagpakain sa insecurities ko, I let my pride eat me, sa puntong hindi ko na nakita na totoo pala ang pagmamahal niya.

Ang nakabusangot na mukha ni kuya River ang sumalubong sa'kin while Clau is beside him, busy with her phone. Pero nang makitang palapit na ako ay kumaway ito.

"Mahaba ang byahe mo dapat ay magpahinga ka agad pag uwi." Nagaalalang saad ni clau.

Sinulyapan lang ako ni kuya River at hindi na nagsalita kahit tila may gusto itong sabihin. Nang makarating kami sa kanyang sasakyan ay saka lang nito napiling magsalita.

"Sa bahay ka uuwi. Baka may kung ano ka nanaman gawin." Pangaral niya ng paandarin nito ang sasakyan.

I'm tired. But I can't help but to think kung kelan ko ba siya makakausap. I'm fine with staying at their Mansion. Nasanay na din akong nakikitulog do'n noon.

"Kuya.. Alam mo ba kung kelan siya uuwi?" Bumaling ito sakin saglit. Pagod ang mga mata.

"Amy, just rest. Okay?" Malalim na buntong hininga ang punakawalan niya bago tuluyang tumingin muli sa kalsada.

"Everything will be alright, trust me." Napangiti ako sa sinabi ni Clau. Bahagya nitong tinapik ang likod ko mula sa likuran.

Ang sinabi ni Clau ang isa sa pinanghahawakan ko, God has a better plan. Naging mabilis ang mga nagdaan na araw, akala ko mabilis lang ito pag masaya ka, pwede din pala kung malungkot.

Looking at the sky, how can something be this beautiful, when it represents the approaching darkness. I looked at my camera after I took a few shots of the sunset.