The Last Piece (Flower Boys Series #1)✔

Piece 35

Half

Hindi ako nakatulog ng gabing 'yon. It keeps on repeating in my mind that I find it hard to sleep.

Kaya hindi ko na sasayangin ang araw. I won't let a day past na hindi nasasabi sa kanya ang nararamdaman ko.

It's only 8 o'clock but I decided to get up, I'll go to his condo. I won't waste this chance, five years is enough. Pagod na akong tumakbo. Pagod na akong kalabanin yung sarili kong nararamdaman.

It's saturday, bago pumunta sa kanya ay napagpasyahan kong dalhan siya ng regalo. I decided to bake him a cake, tutal ay maaga pa, baka tulog pa ito.

"Hello mom, uhm.." Nagdadalawang isip ako kung magtatanong ba ako sa kanya or I'll stick to my recipe.

"What is it darling?" Malambing nitong sagot mula sa kabilang linya. Alam kong gabi ngayon doon pero eto ako at nangiistorbo.

"A-Ah kakamustahin ko lang kayo ni dad." I heard her chuckled a bit. Sa huli mas pinili ko nalang ang akin.

"I know you anak, may problema ba?" Nag aalalang tanong nito.

Hanggang ngayon hindi pa din ako makapaniwala na babalik kami sa dati at magkakaayos ng ganito. Atleast may nagawa akong tama sa mga desisyon ko noon.

"None mom, I just miss you.." Lambing ko dito.

"Aw, We miss you too. But don't hesitate to call me pag may problema. I heard from Chen that Azer got into a car accident, Is he fine.. Now?" Nag aalangan nitong tanong.

Alam kong nagtataka na din siya sa kung anong meron kami ni Azer noon. At marahil may alam siya sa nangyayari pero hindi niya lang ako tinatanong. She respect my privacy, I guess.

"Yes mom, he is.." Now that he mentioned him,

"You know her mom right? Kinakamusta niya kayo."

"Ah, yes. Nagkausap na din kami." Kinabahan ako bigla do'n. Anong pinagusapan nila?

"U-Uh, mom sige po. Mag ingat kayo dyan ni daddy. I love you both." Pag papaalam ko dito.

"Anak, you know that we love you right? Always remember that we'll support you no matter what, anything that will make you happy makes us happy as well."

"Thank you mom," That was our last conversation before I decided to end the call.

What she said touches my heart, hindi ko alam pero parang may laman ang sinabi niya, or is it just me? Kasi alam kong gagawin ko ngayon ang bagay na alam kong magpapalaya sa'kin mula sa pagkakakulong sa sarili.

I build my own prison, locked my own heart and obstruct my own happiness. And now, I'm setting it free. Free from all the what ifs, free from all the heart ache. I'm now ready to take all the risk again, not because I have to, but because he's worth it. He's all worth it and it makes me feel bad to realized it just now.

Buong gabi ko pinagisipan ang desisyon ko, kung noon masaya na ako na nakikita siya, ngayon hindi ko yata kakayanin kung wala man lang akong gagawin para makasama siya. I can't imagine him marrying other woman, I want to atleast try my luck this time.

11:00 am and I'm done with everything. Sa saya ko ay napag isipan ko din ipagluto siya ng lunch. Ang maisip na mag sasabay kami kumain ay lalong nagpapakaba sa puso ko. I'm happy and bothered at the same time.

Tutal ay sa kabilang building lang ang kanya, nagpasya nalang akong maglakad pero nagulat ako sa naabutan ko pag labas ko.

A hard slap welcomed me. Halos matumba ako sa lakas nito but I managed to save the paper bag I'm holding.