Bir zamanlar dost olan iki imparatorluk, birden bire düşman kesilir ve kanlı bıçaklı hale gelir. Yıllarca süren savaş, iki ülkeyi de tüketmiştir.
Bu savaş daha sonra iki ülkenin önde gelenleri tarafından sonlandırılır ve tekrar barış sağlanır. Faka...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Günlük dozumuzu da aldığımıza göre dşdjlwkdşw
Bol yorum severimm
Keyifli okumalar~
***
«Söz»
Ψ Yunanistan Ψ
"Güneydeki çatışma devam etmekte. İki tarafın askerleri de yorgun ve aç. Ne yapmamızı önerirsiniz efendim?"
Joonzeus, sabahtandır dinmeyen baş ağrısını hafifletmek amacıyla şakaklarını ovaladı.
"Bilmiyorum. Yakında düşünmekten aklımı kaçıracağım. Aynı kıtayı paylaşan iki ülke neden barış içinde geçinemiyor? Neden havada hakaret nidaları yükselirken, yere hiddetin kanları damlıyor?"
Jungreas ellerini önünde birleştirip derin bir soluk verdi. "Bana kalırsa birileri yıllar önce iki ülkeyi düşman etmek için çabalıyordu ve bunu başardı."
"Muhtemelen öyle," dedi Joonzeus altın kaplamalı sandalyesini ittirip yerinden kalkarak. Geniş odanın pencere kenarına gidip dışarıyı izledi. İleride, sarayın ötesindeki küçük gölün etrafında çocuklar oyun oynuyorlardı.
"Bazen keşke hiç büyümeseydim dediğin oluyor mu Jungreas? Keşke hep çocuk kalsaydım... O zamanlar savaş olsa dahi benim bundan haberim yoktu ve mutlu bir yaşamım vardı. Hayaller kurar, oyun oynar, dilediğimce seyahat ederdim. Şimdiyse başımı kaşıyacak vakti zor buluyorum. Büyüyünce, gelecekteki tüm hayatımız boyunca asker olmamız gerektiği söyleniyor bize. Asker olmaksa sadece vatanın için yaşamak demek, daima sert olmak, merhamete ve yumuşak duygulara yer vermemek demek.
Savaş denen şey ruhlarımızı bedenlerimizden sökercesine şiddetleniyor. Kendimizi sevmeyi bırakıyoruz. Ruhsuz, taştan heykellere benzemeye başlıyoruz. Çocukluğumuzda kurduğumuz hayaller sonradan aklımıza gelince, küçükken aptal mıymışım diye düşünüyoruz. Oysa en güzel ve masum hayaller çocukken kurduklarımız değil midir?
