BANA İKİMİZİ ANLAT

ŞAŞIRTAN MİSAFİR

Bir ay sonra...

Gündem bir aydır değişmemişti. Dışarı çıkamıyordum. Nereye gitmeye çalışsam uzatılan mikrofonlarla karşılaşıyordum. Soru dolu bakışlarla. Pars ın ailesi bir kaç gün beklemiş genç olduğumuzu büyütülecek bir şey olmadığını açıklamış sonra da ülkeyi terk etmişti.

Tabi ülkeyi terk etmeden önce Ateş ve Pars ı çağırıp uzun bir konuşma yapmışlardı. Ben gitmedim. Pars ailesinin kesinlikle saçmalayacağını boş yere canımı sıkmama gerek olmadığını söylemişti.

Geri döndüğünde haklı olduğunu yüzünden anlamak mümkündü. Ne olduğunu sormadım ama hissetmişti merak ettiğimi. 'Senden vazgeçmemi yoksa beni miraslarından mahrum edeceklerini söylediler' Başımı öne eğdim. Pars ın beni sevdiğine artık inanıyordum ama kesinlikle parayı ve Çetiner olmayı da seviyordu.

Çenemi tutup başımı kaldırdı.

' bugün neyi anladım biliyor musun?' dedi.

Kafamı salladım. Gülümsedi.

'Bugün iki şeyi anladım. Birincisi seni kendimden bile beklemediğim kadar çok sevdiğimi. İkincisi Ateş in abim olduğunu ama kesinlikle o ailenin öz çocukları olmadığımızı'

Ateş e belki de ilk kez içten olarak abim demişti.

' Nasıl oldu bu' diye sordum.

' Abim benim seni gerçekten sevdiğimi bunun için beni cezalandırmalarına izin vermeyeceğini isterlerse ülkeden çekip gidebileceklerini işleri birlikte idare edebileceğimizi söyledi' dedi ve bana sarıldı.

'Seni sevmek bana sadece bir aşk değil Rüya m bir de abi kazandırdı. Sen nasıl bir mucizesin böyle'

.......

O günden sonra ailesi gerçekten gitti. İkimizde ailesiz kalmıştık ama ailelerimiz sanırım bunu hak etmişti. Elçin babamın adımı bile anmadığını söylemişti. Annem arasıra ansa da bensiz yaşamaya kolay alışmış görünüyorlardı. Üstelik babam benim için parayı seçti demişti. Bizim imkanlarımız yetmedi ona parayı seçti. Babam arkadaşım gibi beni anlar derdim. Ama bu da sanırım oldu benim hayat dersim.

Bütün işler Ateş e kalınca Pars ona yardım etmeye başladı. Şirketin yasal işlerini yürütüyordu.

Bugün de elimde kağıtlar heyecanla Pars ın işten gelmesini bekliyordum. Evli çiftlere benzemiştik. Odamızın ayrı olmasını saymazsak tabi. Üniversiteden cevap gelmişti ama pars gelmeden açmak istememiştim. Sonunda Pars geldi. Yemeğimizi yedikten sonra kağıtları önüne koydum. Gülümsedi.

'Açmadın mı'

' Sensiz açmak istemedim.'

' Bir fikrim var. Ben seninkini açayım sen benimkini birbirimizin yüzünden tahmin etmeye çalışalım.'

' peki. Önce kim açacak.'

' önce ben'

Demesiyle birlikte zarfı yırttı. Yüzünde bir gülümseme gözlerinde bir ışık vardı. Bana baktı.