Homofobikmişsin | ⚣

6

Okul revirindelerdi. Kullanılmamaya mahkum bu küçük, beyaz odada Ardıl sedyede yatarken Oğuz büyük bir vicdan azabı içinde onun elleriyle oynuyor, uyanmasını bekliyordu.

Kantinin deposuna Ardıl'a bakmak için döndüğünde onu baygın hâlde bulmuştu. Bu tablo yüreğini ağzına getirirken onu kucağına alıp aceleyle revire taşımıştı. Hemşire küçük bir kontrolden sonra sadece bayıldığını söylemiş, kapalı alan korkusunun olup olmadığını sormuştu. Oğuz ona mesajlardan bahsedince ise aslen karanlıktan korktuğunu fark etmişlerdi.

Her şeyin sonunda düşüncesizliğinin bedelini ödüyordu Oğuz. Başı önüne eğikti, Ardıl'ın sedyeden sarkan elini avcunun içine almış hafif hafif okşuyordu onu rahatlamak ister gibi. Hoş, biraz geç kalmıştı.

Biraz sonra kırpışan göz kapaklarını fark ettiğinde Ardıl'a döndü. Gözlerine hevesle bakarken kafasına bir tane geçirse bile sesini çıkarmama sözü verdi kendine.

Yavaş yavaş kendine gelen Ardıl ona ve ellerine baktığında elini bırakmamış, avuçlarını göğsünün mesafesine çıkarıp af dilemişti ondan.

"Ardıl ben çok, çok özür dilerim." Ardıl kaşlarını çatarken konuşmasına izin vermeden devam etti.

"Bilmiyordum karanlıktan korktuğunu. Yoksa asla yapmazdım böyle bir şeyi."

Ardıl elini avuçlarından çekerken yattığı yerden doğruldu.

"Bilmiyor muydun?" dedi alayla.

"Bal gibi de farkındaydın."

Bu kez Oğuz'un gözleri büyüdü.

"Saçmalama Ardıl, ödüm koptu seni öyle baygın görünce. Bilsem neden yapayım?"

"Sadece vicdanını rahatlatmaya çalışıyorsun." Yüzünü buruşturdu.

"Gerçekten, nefret ediyorum senden."

Oğuz kendine verdiği sözü bozmamaya çalışsa da kaşları çatıldı.

"Ulan, nerden bilebilirdim ben?"

"Başından beri diyorsun ya homofobiksin diye."

Oğuz'un gözleri şüpheyle kısılırken bir farkındalık sızdı damarlarına.

"Ardıl," dedi.

"Homofobinin ne demek olduğunu biliyor musun sen?"

"Karanlıktan korkmak değil mi işte?"

Oğuz bu duruma verebileceği tek tepkiyi verdi gergin bir gülümseme eşliğinde.

"Hasiktir."

Nasıl yazarsam yazayım utançtan ölüyorum bu kısmı yazarken