Homofobikmişsin | ⚣

FİNAL

(İtalik yazılan yerler flashback.İlk italik yazılan yerden itibaren şarkıyı açmanızı öneririm.)

"Baba."dedi küçük çocuk,mavi gözleri merakla parlarken.

"Homofobik ne demek?"Oğuz yaslandığı tezgahta,elinde kahvesiyle kala kaldı.

Duyduğu üç kelime onu yıllar öncesine götürmeye yetmişti.Buruk bir his gezdi damarlarında.Fakat gülümsedi.

Nereden öğrenmişti küçük oğlu bu kelimeyi acaba?

"O kadar yanlış birine soruyorsun ki Giray."diye mırıldandı kendi kendine.Fakat sesi duyulmuştu.

"Neden ki?"dedi ufaklık ona dönerken.

O sırada Ardıl,Oğuz'a öyle bir bakış attı ki açıklamaya cesaret edemedi Oğuz.Bastırdığı gülüşüyle izledi ailesini.

Babası onun boyuna yetişmek için eğildi.

"Bunu sana daha sonra açıklayacağım,tamam mı bebeğim?"Giray başını salladı usulca.Ardıl şakaklarını öptü.

Oğuz'un hep olduğu gibi içi ısındı bu tablo karşısında.

"Giray."dedi Oğuz küçük oğluna.

"Git,bak bakalım ben odanda mıyım?Tamam mı babacığım?"Giray hevesle başını salladı.

"Tamam."dedi odasına yönelirken.

Sadece 5 yaşındaydı.Ve o kadar küçüktü ki paytak paytak koşarken dünyanın en tatlı tablosu çıkıyordu ortaya.

Ardıl bir süre gülümseyerek onu izledikten sonra,Oğuz'a dönüp gözlerini devirdi.

"Onu kandırmama konusunda ne demiştik?"Oğuz elinden tutup doğrulmasına yardım ederken kahvesini tezgaha koydu.

"E bebeğim ne diyeyim? 'Giray,şimdi babanı öpeceğim.İzlemek istersen patlamış mısır orada.' mı?"Ardıl gülüşünü bastırdı.Bu küçücük anı kaçırmadı Oğuz.Belinden sarılıp yaklaştırdı uzak kalmaktan korktuğu bedeni kendine.

Fakat Ardıl'ın düzgün kaşları yine çatıldı.

"Ayrıca ciddiyim,eğer o olayı Giray öğrenirse seni dava ederim.Geçmişine kadar alırım Oğuz,biliyorsun."Elbette biliyordu.Ardıl başarılı bir avukat olmuştu.Üstelik şimdilerde annesinin tuttuğunu koparan o tavrını muazzam bir şekilde taşıyordu üzerinde.

"Hmm."Oğuz muzip tavrıyla mırıldandı.

"Beni senin cezalandırmanı tercih ederim."Ardıl sevgilisinin,hatta elindeki yüzüğe bakarak söyleyebilirdi;eşinin,omuzlarındaki kollarını boynuna sardı.

Alnına yasladı alnını.

Çok şey olmuştu.Lisenin bittiği gün dün gibi aklındaydı ikisinin de.

"Seni hiç bırakmayacağım."demişti Oğuz.O zamanlar alalede bir söz gibiydi.

Dudaklarına uzandılar birbirlerinin.Öpmediler.Aceleleri yoktu.

Ardıl onu bırakacağından emindi.Lise bitmişti,belki son zamanlardaki buruk hissiyatı bu yüzdendi.Fakat öyle olmadı.

"Ardıl,tesadüfe bakar mısın?Seninle aynı üniversiteyi kazanmışım."

Dudaklarını dudaklarına sürttü Oğuz.Yıllardır sadece kendinin öptüğü dudaklara.

"Anlamıyor musun!Benim hayatım bu.Ben bir kafeste yaşamaya mecburum."demişti Ardıl,ailesi seçeceği bölüme dahi karar verdiğinde.