Homofobikmişsin | ⚣

46

"Hazır mıyız!"Kalabalık gruptan bağırışlar yükseldi.

"1!"Başındaki kepleri çıkarttı herkes.

"2!"Kepler ellerinde sallandı.

"3!"dedi daha kuvvetli bir sesle sunucu.Bir anda onlarca kep gökyüzüyle buluştu.

Lise çok şey demekti.İlk dostluklar,ilk aşklar,ilk acılar...Yaşamın ilk basamağıydı adeta.Ve şimdi havada bir güvercin gibi uçuşan kepler tüm o anıları özgür bırakmanın bir temsiliydi.

Lise bahçesinde gülümseyen onca gencin heyecanı bu yüzdendi.Hepsinin yüreğini saran o his,büyüdüğü evden ayrılma hissiydi.

Kalplerindeki tatlı telaş içlerindeki tüm nefreti uyuşturdu.O an herkes birbirini seviyordu.Hepsi tanıyordu birbirini.Hepsi aşıktı,hepsi dosttu.

Bu nedendendir keplerini yakalayan herkes sarıldı yanındakine,kim olduğunu bilmeksizin.

Fakat bir çift kol,yine sahibini buldu.Oğuz ilk andan beline sarılıp ayaklarını yerden kesti sevgilisinin.Etrafında döndürdü.Kahkalarla güldüler.

Ayakları yere değince Ardıl'ın saçlarının arasına bastırdı dudaklarını Oğuz.O an kimsenin gözü üzerlerinde değildi.Özgürlerdi.

Başını ellerinin arasına aldı sevgilisinin.Ardıl yanaklarındaki ellerin üzerini kapattı elleriyle.Alnını alnına yasladı.

"Başardık."dedi kalabalığa rağmen fısıltı gibi çıkan sesiyle Oğuz.Ardıl gülümsedi.

"Başardık."diye tekrarladı sevgilisini.

Liseden alabilecekleri en güzel şeyi koparıp almışlardı.

Aşkı.

Birbirlerine sarıldılar.Yanlarına gelen arkadaşları onlara katıldı.Kocaman bir yumak halini aldılar.Oğuz yine de Ardıl'a yalnızca kendinin sarıldığından emin oldu.

Saatler geçti.Kalplerindeki heyecanı atmak için bolca koşuşturmaları gerekti gençlerin.Aylarca okul zilinden başka melodi geçmeyen okul bahçesinde şarkılar açıldı.Danslar edildi.

Fakat Oğuz'un gözleri odağını kaybetti bir anlığına.Çünkü Ardıl ortalıktan kaybolmuştu.

Nereye gideceğini biliyor gibiydi.Okulun girişine adımladı.Geçtiği her basamakta yüzündeki buruk güşümseme arttı.

Ne çok anı vardı her köşesinde eski binanın.

En sonunda kendi sınıfından çok uğradığı sınıfın karşısında buldu kendini.Yanılmadı.Sahiden yerde oturmuş,duvara yaslanan beden sevgilisinindi.

Yanına gitti.Onu taklit edip yanına oturdu.Saçlarının arasına bastırdı dudaklarını.Ardıl kapalı gözlerine rağmen tanıdı onu.Duvara yaslı başını ait olduğu omuza yöneltti.

"Ne yapıyorsun burda?"dedi Oğuz usulca.Elleri Ardıl'ın saçları arasındaydı.

"Düşünüyorum."dedi Ardıl onunki gibi sakin bir tonda.Oğuz sorgulamadı.Biliyordu çünkü.

Ardıl onunla güldüğü kadar,acı da çekmişti bu duvarlar arasında.

Önüne döndü.Kısık bir kahkaha attı Oğuz.

"Seni geçen sene ilk kez burada görmüştüm."Ardıl gözlerini açtı.Karşısındaki panoya baktı.

"Selim Hoca'nın gazabına uğramıştın muhtemelen.Panoyla uğraşıyordun."Ardıl'ın yüzünde buruk bir gülümseme oluştu.