CENNETE BİR ADIM(tamamlandı)

Bölüm 2:ADINI SÖYLE

YENİ BAŞLAYANLARA NOT EĞER YORUMLAR ARTARSA DEVAMINI TEKRAR YAYINLAYACAĞIM :)

KEYİFLİ OKUMALAR...

Kalbinizin haddinden fazla kan pompaladığını hissettiğinizde istem dışı nefes alışlarınız değişir, bunu gizlemek pek mümkün değildir. Bende şuan gizleyemiyordum, öfkemin inceden kalbime sızdığını hissederken daha geçen yıl çok eskidiği için eski renginden daha koyu bir renkLe kaplattığımız koltuklardan birine kendimi bıraktım. Yenilerini alacak paramız yok diye yakınmadı annem hiç, hatta yenilerini almışız gibi sevindi. Bunları neden mi düşünüyorum, biraz olsun sakinleşmek için.

"Merhaba" tenezzül edip cevap vermeli miydim? Gözlerimi, başımı hareket ettirmeden babama çevirdiğimde, sanki beynimin içine sızıp karşımdaki yabancı sıfata iyi davranmaya çabalıyordu.

"Merhaba" dilimden isteksizce dökülen ilk kelimenin ardından biran olsun bakışları üzerimden başka yöne dönmeyen Mine'ye baktım. Annemin de gözümü gözlediğine emindim.

"Tamer bey seni eski iş yerinde görmüş kızım. İş ararken tanıştık, o da senin işten çıktığını duymuş, sana ulaşmaya çalışmış ama işte" ne gereksiz kelamlar. Fakat o lüzumsuz anlardan birini hafızamda canlandırmama yetti bu sözler. Patronumuzun sekreterini kovduğu o malum gün, kız bir anlaşma dosyasını şuan karşımda duran bu adama götürmeyi unutmuş. Unuttuğuna pişman olmayı bırakın, o gün şirket başına yıkıldı. Azar haykırışları en alt katlardan duyuldu. Sonra bana ulaştırmam için talimat verilince, zar zor hatırladığım bu adamla karşı karşıya geldim. Bana o günde böyle bakıyordu,  rahatsızlık veren bakışlarI o zamanda hoşuma gitmemişti. Sohbet annemin çayları ve ikramlarıyla süslenirken, amacın ne olduğunu kapıdan ilk girdiğim andan beri biliyordum.

"İzniniz olursa Sıla hanımı daha yakından tanımak isterim" yüksek kahkahalarla gülmemek için raydan çıkmış sinirlerime tutunup sürüklendim. Babamın gözlerinin içine bakarken, adı gibi biliyordu ne hissettiğimi ama umurunda mıydı? Elbette hayır, neden çünkü benim iyiliğim için... Tek cümleye ihtiyaç duymadığım bu ağu sohbet sona erdiğinde henüz bir sıfata yakıştıramadığım adam ayaklandı. Babamın emrine amade duruşlarıyla ağırladığı misafirinin benim için ne kadar sıradan olduğunu belli etmek için bulunduğum yerden vedalaştım ve kapıya atacağım tek bir adıma tenezzül etmedim. Az sonra herkes salonda bana bakıyordu. Annem ve Mine'nin gözlerinin bebeklerine kadar işleyen korkuyu görmezden geldim.

"Beni öldürsen de o para içinde yüzen haysiyet yoksunuyla bir araya gelmem. Daha birkaç ay önce yaşadıklarını ne çabuk unuttun." Sesimin haddinden fazla çıktığının farkındaydım ama kendimi dizginleyemiyordum. Aslında ağır bir kelime ve öfkeli haykırışlar beklerken oldukça sakin bir ses tonuyla avutuldum.

"Onunla Tamer beyi bir tutma. Tamer bey çok ünlü bir iş adamının oğlu. Hayatın değişebilir kızım, hayatımız değişebilir." İşte sihirli kelime buydu, beni düşünüyormuş tavırlarına takılan kuyruk kelimesindeydi tüm gizem. "Hayatımız değişebilir."

"Neden bir kez olsun cesur olup, tüm bunları kendin için istediğini söylemiyorsun." İşte şimdi beklediğim hasım tavırlar geliyordu. Babamın yumruklarını nasıl sıktığını, çenesini nasıl kastığını görebiliyordum. Buda benim umurumda değildi.

"Sen bilirsin" bu beklediğim kelimeler değildi, aklında bir şeyler var gibi sarfettiği bu iki kelimenin ardından bakışlarımı iki ürkek bakışlara çevirdim. Gözlerimi kısıp, içinde kurduğu başkalaşmış planları sezmeye çabaladım. Yerinde saymak gibi hissettiren bu çabalarım zihnimden çok ruhumu yoruyordu. Söylemeye bir tek hece bulamadığımdan hırsla odama çevirdim adımlarımı. Her zamanki gibi yatağıma uzanıp, tavanı izlerken göz çevremin bitiş çukurlarından, kulaklarıma doğru yolculuğa çıkan ve bitiş çizgisi yastığım olan gözyaşlarımla ne düşündüğümü bile bilmeden düşündüm. Kapının bir kedi tıkırtısı gibi çalmasıyla sildiğim gözyaşlarımın izini yastığımdan silemezdim. Açık mavi yastığım ıslaklığını ele verdiği için tersine çevirdim hızla ve doğruldum. Beklenen kişi içeri girdiğinde zoraki bir tebessüm bıraktım ortaya. Mine gelip yanıma sokuldu. Korkularını biliyordum, bir gün kendinin de bunları yaşayacağını biliyordu.