Badboy's Kid [Part 1]

- 4 -

POV Jason

"Je moet dit aan je pa vertellen."

"Hij gaat me vermoorden." Zeg ik Jordy. Zijn krullende haar zit nog aardig in de war want hij heeft zijn roes net uitgeslapen.

"Je hebt geen keus." Dwingt hij me. De andere twee jongens stemmen ermee in en hoe kut ik het ook vind om te zeggen: ze hebben gelijk.

Ik storm naar beneden en laat mijn vrienden eruit. "Pa, we moeten praten!" Roep ik terwijl ik de keuken inloopt met Luke in mijn armen.

"What the fuck doet dat kind hier?" Vraagt mijn vader als ook hij de keuken inkomt. Mijn moeder volgt hem braaf en kijkt me met grote ogen aan.

"Dit is Luke." Begin ik. Mijn vader staat boos op en slaat met zijn hand op de tafel vlak voor mij. "Leg uit!" Schreeuwt hij. De kleine jongen begint meteen te huilen. Met betraande ogen en rode wangen kijkt hij me aan.

"Kom maar hier." Mijn moeder pakt hem aan en zorgt ervoor dat hij stopt met huilen door hem een koekje aan te bieden.

"Ik had wat gedronken en..." mijn vader onderbreekt me door me een harde zet naar achteren te geven. Ik moet een paar stappen zetten om niet om te vallen. Het liefst zou ik hem nu slaan, maar hij is mijn vader, het kan gewoon niet.

"Laat het hem uitleggen, Lars!" Roept mijn moeder vanuit de hoek van de kamer.

"Ik liep langs een weeshuis en werd uitgedaagd een kind te adopteren." Ik zie hoe mijn vader's hoofd steeds roder wordt, "dat heb ik dus gedaan." Zeg ik snel zodat mijn vader niet veel tijd heeft om na te denken.

"Ben je helemaal gestoord?!" Roept mijn vader porrend met zijn vinger in mijn borst.

"Ik was dronken!" Verdedig ik mezelf. Ik duw de man van me af, wat is hij toch een ongelofelijke klootzak. Ik had nooit naar hem toe moeten gaan.

"Dat kan me geen reet schelen!" Schreeuwt hij als hij zijn linkerhand met een harde knal op de tafel laat landen. "Ik heb een reputatie hoog te houden, Jason! Waarom zouden de inwoners naar mij luisteren als ik niet eens mijn bloedeigen zoon in bedwang kan houden?!"

"Oh ja, je bent natuurlijk de burgemeester." Snauw ik naar hem. "Er luistert sowieso al niemand naar je."

Er valt een lange, ongemakkelijke stilte. Ik weet dat ik zojuist zijn gevoelige snaar heb geraakt.

"Dit nieuws mag absoluut niet naar buiten komen, hoor je me?" Ik knik.

"Wat gaan we nu doen, Lars?" Vraagt mijn moeder als we allebei een beetje zijn afgekoeld van onze heftige woordenwisseling.

"Ik regel dit." Met die woorden loopt hij de woonkamer uit.