The Other Side Of The Moon | Neverland story | Dutch

H22. An Endless Sea -E,P-

Ik gil met de zwaartekracht mee, naar beneden.

Ik grijp om me heen, naar iets, iets om mij te redden.

Met mijn rug val ik dwars op een dikke wortel. Mijn laatste beetje adem verdwijnt door mijn schreeuw.

De wortel breekt. Maar hij herinnert mij wel aan de aanwezigheid van de wortels.

Mijn handen vinden een andere wortel, eentje recht naar beneden. De wortel schuurt in mijn handen, maar ik kom tot stilstand.

Even.

Vocht druipt langs mijn vingers, wringt zich tussen mijn handen en mijn houvast.

Ik kijk smekend omhoog. Zes gezichten kijken terug. Niemand beweegt. 

"Alsjebli-" Scherp adem ik in.

Mijn laatste hoop glipt tussen mijn handen weg.

Ik val.

En val.

Ik val meters naar beneden. Tien. Twintig. Vijftig?

De wind suist oorverdovend langs mij heen.

Smoren ze mijn kreet, of doe ik geen moeite om te schreeuwen? 

Adrenaline raast door mijn lichaam. Anders dan net. Ik voel me alles behalve onoverwinnelijk. 

Ik ga nu echt dood, of niet.

Door mijn haren heen, vang ik nog net een glimp op. Een glimp van de onderkant van het eiland. 

Het zweeft echt. Het eiland zweeft.

Ik tol rond. Nu is water alles wat ik zie. Overal. Het strekt zich uit tot zover ik kan zien. 

Water. Één van de weinige dingen die niet veranderd zijn. Mijn angst voor water.

Ik geef het op. Mijn lichaam geeft het op, mijn brein geeft het op. Ik gilde wel, want ik stop met gillen. Mijn lichaam ontspant. Mijn ogen tranen, maar de tranen bereiken mijn wangen niet. Weggeblazen door de wind die als een te koude deken mij verstikt.

Dit was het dan. Mijn leven wordt niet beëindigd door suïcidale gedachtes. Mijn leven eindigt omdat ik niet kon vliegen.

Ik knijp stevig mijn ogen dicht.

Mijn adem hou ik in. 

Ik wacht.

Ik wacht tot ik het harde oppervlak raak. 

Of, erger nog, verdrink.

Er is tenminste één aspect van mijn plan van de Theems in tact gebleven. Water zou mijn einde worden, en dat zal het nu ook zijn. 

Twee sterke armen wikkelen zich stevig om mij heen.

>>> Peter >>>

Van een flinke afstand had ik Greg's stem al gehoord. Bij de rand. Het voordeel van een superieur gehoor hebben. Er is weinig dat onopgemerkt gaat. Geërgerd was ik die kant op gebeend en had de andere jongens gewenkt dat ik zo weer terug was en dat ze wel gewoon verder mochten gaan. Maar toen hoorde ik Elizabeths stem, en ik bevroor.

Ik wist het. Ik was te ver gegaan. Veel te ver. Ik handelde impulsief, uit woede en angst. Ze had alle redenen om nooit meer bij mij in de buurt te komen. Ik was beschaamd over mezelf.

Maar boven alles, was ik geschokt. Geschokt van wat ik had gezien en gevoeld. Van haar verleden en de dingen die ze had meegemaakt, de angst en het extreem beschadigde zelfbeeld dat ik door de beelden heen voelde. Van alle verschrikkelijke dingen, waren de spiegels mij het meest bij gebleven. Niet eens haar oude lerares, die mij weg trok uit mijn trance. Ik heb de hele nacht wakker gelegen en over alles nagedacht. Ik besefte, dat als ze is wie ik en Hook denken dat ze is, dat ze nooit zou kunnen doen wat ze moet doen.