The Other Side Of The Moon | Neverland story | Dutch

H30. The Cave -P-

Ik hoef haar niet ver te leiden. Uit zichzelf loopt ze de grot dieper in, niet gelovend wat ze ziet. Zelf kijk ik ook opnieuw mijn ogen uit. Hoe vaak ik hier ook kom, binnenkomen blijft altijd bijzonder.

Deze grot laat de rest van het eiland op een doodsaaie wereld lijken.

De ruimte in de rots waar we binnen kwamen, was slechts een kleine ingang tot deze enorme ruimte, die zich dieper onder de grond bevind. Waar we binnen zijn gekomen, is het hoogste gedeelte. We hebben een prachtig uitzicht op het gecentreerde ondergrondse meer, met kalm water en licht dat vanaf de bodem de grot in blauw licht hult, gemengt met het natuurlijke, witte licht van een enkel gat, precies in het midden van het hemelhoge plafond. Er is een klein strandje van sneeuwwit zand, die half rondom het meertje loopt. Er reikt een oude, machtige boom naar de top van de grot, maar raakt hem niet. De boom draagt grove, forse bladeren en zoete vruchten. Smaragdgroen, zacht gras strekt zich om het middenstuk heen, naar de diepdonker-grijze, ruwe wanden. Tussendoor steken er prachtige witte kwarts en agaat blauwe kristallen af tegen hun donkere ondergrond. Het enige geluid is het kabbelen van het water en onze voetstappen die door de grot echoën. Alles ruikt naar een vertrouwde mix van frisse lente en de ouderdom die deze plek uit straalt. Een aparte geur die me helemaal thuis laat voelen.

In deze grot ben je werkelijk even afgesloten. De grot staat je toe om even niet na te denken, alleen te genieten. Alles klopt hier. Alles straalt rust en vrede uit.

Maar bovenal, hangt er een magische sfeer. De grot geeft je het gevoel alsof je zweeft.

Adem inhoudend loopt Elizabeth naar de rand van de steile wand, ogen wijd open en langzaam rondjes draaiend. Het is alsof ze elk stukje van de grot wil opslurpen.

Elizabeth gaat sneller dan mij. Ze denkt er niet twee keer over na, en begint de steile wand af te klimmen. Gauw ga ik haar achterna, het is een lastige klim. Ze blijkt echter een natuurtalent te zijn. Ik hoef haar niet op te vangen, ze valt niet. Binnen de kortste keren staat ze beneden en loopt verder, niet op mij wachtend. Ze blijft me verrassen. Terwijl ik haar zo volg, moet ik wel naar haar kijken en lachen. Ik ben zo blij dat ze het net zo bijzonder vind als ik had gehoopt.

Toch sta ik te trillen op mijn benen. Vandaag gaat het gebeuren.

Ik heb mezelf voorgenomen om de angst en boosheid voor de toekomst weg te stoppen. Voor even maar. Vandaag mag ik volop genieten. Na deze dag maak ik er wel weer zorgen om.

En de reden waarom ik zo zenuwachtig ben. Ik ben Elizabeth een verontschuldiging nodig. En niet alleen de woorden 'sorry', niet alleen voor de avond van eergisteren. Voor ál mijn uitbarstingen, met name mijn verschrikkelijke actie van haar verleden blootgeven. Ik had zo veel liever gehad dat ze het in vertrouwen aan mij vertelde. Maar ik kon mezelf niet in bedwang houden. Ik liet mijn verkeerde emoties de kaarten spelen. En ik schaam me er diep voor. Nog steeds. Zelfs nu het lijkt dat Elizabeth het vergeten is. Ik ben bang dat ik er altijd mee ga rond lopen, deze schuld, tenzij ik hetzelfde terug doe. Tenzij ik Elizabeth mijn verleden laat zien.

En dat is precies wat ik van plan ben.

Maar eerst... Moet ik even wat moed opbouwen. De enigste plek waar ik het heel misschien aan zou durven, is hier. Dus daarom is Elizabeth hier, met mij. Als eerste. Ik weet dat ik geen spijt van mijn keuze ga krijgen, als ik zo naar haar verwondering kijk.

Ik stop mijn trillende handen diep in mijn zakken en verwonder me over de pracht van de grot, alsof ik nog niet weet hoe elke millimeter er uit ziet. Mijn voet blijft hangen boven een groepje bloemen en ik buk om een kobaltblauwe te plukken. "Deze zijn nieuw, weet je."

Elizabeth draait met duizenden lichtjes in haar ogen naar mij toe. "Ze zijn prachtig!" roept ze uit, ik ben er alleen niet zeker van dat ze dat alleen over de bloemen zegt, maar eerder over de gehele grot. Ze loopt naar mij toe en wilt hem pakken, maar jongensachtig draai ik mijn hand weg.