The Other Side Of The Moon | Neverland story | Dutch

H24. From Now On, Things Are Different -E-

Ik drijf rustig ergens in het niets. Maar het is een goed niets. Niets is beter dan een leegte. Ik ben uitgeput door alle gebeurtenissen van afgelopen dagen en ik ben blij met mijn niets.

Helaas bedenkt iemand dat het leuk zo zijn mij weer bij het iets te halen. 

Ik schrik wakker, maar waardoor, is nog niet tot mij doorgedrongen. Tot het kussen opnieuw mijn hoofd raakt.

Peter! Serieus?

"Hé!" Mopper ik zacht. Ik trek de deken ver over mijn hoofd.

"Wakker worden, luilak." Peter trekt onbeleefd de deken weg. Dan zie ik dat hij keurig aangekleed staat, met zijn armen over elkaar. Peter is een ochtend mens. In grote tegenstelling tot mij.

"Pff... Ook goedemorgen..." Ik draai me slaperig om en ben van plan lekker door te slapen. Er is vandaag toch niks. Trouwens, dit matras is veel beter dan die van mij. Ik kan er beter gebruik van maken nu het nog kan.

Maar Peter weet hoe hij mij moet overtuigen. "Als ik je het nieuws vertel, kom je dan wel uit bed?"

"... Misschien."

Hij zucht overdreven als ik nog steeds niet in beweging kom. "Ik heb er over nagedacht. Ik snap dat je Shawn hebt kunnen overtuigen tot training. Het is inderdaad eerlijk, aangezien de meeste bewoners het kunnen. Ik vond het alleen geen fijne gedachte, omdat meisjes meestal..." Na een waarschuwende blik die ik over mijn schouder werp, gaat hij gauw door met zijn volgende punt. "Ahum... Oké. Dus, uh, als jij ook wilt, wil ik het oppakken met je, de trainingen."

Ik schiet overeind, opeens klaarwakker. "Echt? Yes! Wacht hier... Ik ben er over een paar minuten..." Strompelend kom ik het bed uit, wikkel de deken om mij heen en sprint de deur uit. De jongens die al wakker zijn kijken mij apart aan als ik voorbij ren. Ik geef ze groot gelijk, aangezien ik in mijn vieze kleren van gister, waarin ik uitgeput in slaap was gevallen zonder mijn pyjama aan te trekken, ingewikkeld in een deken die tot over mijn hoofd zit, over het grasveld een sprintje trek. Uit Peters hut komend... Oeps.

Ik sluit de deur snel achter mij en zoek mijn goeie broek, shirt en laarzen op. Binnen tien minuten sta ik weer voor Peters hut.

"Dat duurde lang." zegt Peter, die op zijn gemak op zijn veranda een ontbijtje eet.

Ik rol mijn ogen overdreven naar hem.

Ik kan nog net een klein ontbijtje mee pikken en samen lopen we naar het trainingsveld. Dat het veld wat van het kamp af ligt, is erg welkom voor mij, zelfs de kleinste jongens zouden me uitlachen als ze mijn "skills" zouden zien.

Peter trekt zijn jasje uit en gooit hem over een stapel hout. Dan begint hij om me heen te cirkelen. "Oké, wat heeft Shawn je geleerd?"

Nerveus volg ik hem. Er is wat tijd overheen gegaan, sinds de laatste keer training. Ik had niet verwacht dat hij gelijk zou beginnen. Hij slaat de opwarming over, blijkbaar. "De basics, denk ik? Altijd op scherp staan, verdedigen en we zouden beginnen met aanvallen maar toen...." Ik bijt op mijn lip. "Nou ja, daar zijn we niet aan toe gekomen."

Peter knikt. Dan houdt hij zijn handen op. "Sla mij."

"Geen opwarming?" probeer ik dit uit te stellen.

"Geen opwarming."

Onzeker sla ik met mijn vuist tegen zijn opgehouden hand.

Hij trekt zijn wenkbrauw op. "Is dat alles?"

Ik wissel van been en sla iets harder. Ik wil niemand pijn doen. Oh nee, wacht. Daarvoor ben je hier. Mensen pijn kunnen doen. Omschakelen, Elizabeth.