The Other Side Of The Moon | Neverland story | Dutch

Epiloog

Londen, 1888

"En ze leefden nog lang en gelukkig." Meneer Barrie klapt het boek dicht, ook al heeft hij het boek niet nodig om dit verhaal te vertellen. Uiteraard wordt het voor de kleine kindjes wel mooier gemaakt, makkelijker om te begrijpen en iets waar ze over zouden fantaseren.

De man heeft al diepe lijnen in zijn gezicht, zodat hij veel ouder lijkt dan hij eigenlijk is. Er schijnen kleine lichtjes in zijn ogen, maar ze blijven altijd klein, alsof ze iets missen. Altijd op zoek zijn naar iets. Als hij zijn verhaal kan voorlezen voor de kinderen van het ziekenhuis en tijd met ze kan doorbrengen, echter, lichten ze altijd nog iets meer op. Daarom nodigt hij ze zo vaak als het kan uit, om een avondje te luisteren naar zijn verhaaltjes, van Neverland of andere boeken die op de planken staan.

Een paar kinderen klappen enthousiast, andere blijven met grote ogen aanstaren. Ze zitten in een grote kring op de grond, in het midden van meneer Barries kleine boekenwinkeltje. De geur van oude boeken die hun omringt, gemengd met inheemse planten, laat hem altijd nog iets meer mee sleuren naar Neverland.

De zuster klapt in haar handen. "Oké, dat was het verhaaltje dan. Tijd om te gaan!" 

Meneer Barrie glimlacht om de zuchten en kleine handjes die naar hem zwaaien. Even wrijft hij over het boek heen, het verhaal die hij nog steeds niet heeft durven te publiceren. Het zou ook nog wel een tijdje duren. Hij staat op en plaatst het boek terug op de plank, als er aan zijn mouw getrokken wordt. Kijkend naar beneden, ontmoet hij twee grote, blauwe kijkers. Er staat een meisje, niet ouder dan zeven jaar, blonde haren in twee korte, dunne vlechtjes en een klein wit jurkje aan, van het ziekenhuis. Op sommige plekken kan je duidelijk brandwonden op haar huid zien, net onder haar mouw en in haar hals. Maar ze zien er niet nieuw uit, meer alsof ze er al een tijdje mee rond loopt. In haar handen heeft ze een stukje stof geklemd die er niet al te fris meer uit ziet, en waarschijnlijk als knuffel doorgaat. 

Meneer Barrie gaat door zijn knieën en kijkt haar verbaasd aan. "Hallo daar, kleine. Moet jij niet mee terug met je zuster?" 

Het meisje blijft met grote ogen kijken en stelt gelijk haar vraag. "Komt Peter Pan hier weer naartoe? Naar Londen? Wil je hem vragen ook op mijn raam te kloppen? Ik wil ook naar Neverland."

De man glimlacht en legt zijn hand op het armpje van het meisje. "Sorry, maar het is allemaal maar een verhaaltje. Zal ik je nu weer terug naar je zuster brengen?" 

Maar het meisje schudt haar hoofd stevig heen en weer. "Ik wil niet terug daar. Het stinkt en iedereen moet steeds huilen. En er komt nooit iemand voor mij."  

"Nooit? En je papa en mama dan?" fronst hij.

Weer schudt het kleine meisje haar hoofd.

Meneer Barrie werpt een blik op de deur en bedenkt dat de zuster haar eigenlijk al had moeten missen en terug moest zijn gelopen om haar te zoeken. Hij kijkt terug naar het meisje, en ontdekt dat er iets ontbreekt, de zorgeloosheid van het kind zijn. Ze kijkt bezorgd. Ongelukkig, zouden sommigen zelfs zeggen. Op dat moment heeft hij zijn besluit genomen. In zijn zak zoekt hij naar de steen en wrijft er vijf rondjes over heen. 

Dan pakt hij haar hand vast en neemt haar mee naar het kleine huisje achter de kleine boekenwinkel. "Hoe heet je, kleine?" vraagt hij, terwijl hij haar op een stoel tilt en er zelf naast gaat zitten.

"Ruth." zegt ze zachtjes.

"Kan je goed fantaseren, Ruth?"

Haar ogen lichten een beetje op en ze knikt van wel.

"Als je fantaseren dat je op Neverland zou zijn, Ruth, zou je dan iets missen? Iemand, misschien wel?" 

Ruth kijkt naar boven en denkt hard na. "Chocola. Ik weet niet of ze chocola op Neverland hebben. Mijn moeder heeft het één keer voor mij gekocht. Ik ga het missen." zegt ze uiteindelijk.

Meneer Barrie lacht zachtjes. Hij heeft de goede keus gemaakt. 

Dan wordt er op het raam geklopt. Even schrikt Ruth, maar dan worden haar ogen groot. Ze kijkt snel naar de verhalenverteller naast haar en dan weer naar het raam. Enthousiast springt ze van de stoel en rent naar het venster toe. Net kan ze bij de klink, en met een grote zwaai zwengelt ze het ding open. Op de vensterbank zit een jongen op zijn hurken, of inmiddels al wel een jongvolwassen man. Een fris herfstwindje waait naar binnen, samen met een paar verdwaalde blaadjes, uit de goot, hoogstwaarschijnlijk.

Meneer Barrie glimlacht als hij het vertrouwde gezicht ziet. 

Ruth gilt als ze de groene ogen en kleding ziet en springt op en neer. "Ben jij echt Peter Pan?" vraagt ze.

Peter lacht naar haar. "Dat heb je goed gezien. Heb je zin om een reisje te maken?"

Met grote ogen kan ze alleen maar blij knikken. 

"Oké dan. Eerst is het tijd om even te gaan slapen. Als je wakker bent, ben ik bij je, oké?" 

Een beetje nerveus nu, knikt het meisje. 

Peter Pan haalt een zakje uit zijn broekzak en strooit een klein beetje Fairy Dust over het meisje heen. 

Met glimmende ogen staart ze naar de glitters, voordat ze prompt in elkaar zakt en naar dromenland is vertrokken. Handig heeft Peter haar al opgevangen. Dan richt hij zich op meneer Barrie, en knikt naar hem. "James." 

Meneer Barrie staat wat stroef op en loopt naar Peter toe, die het meisje met gemak in zijn armen heeft getild. "Peter. Hoe maakt Elizabeth het?" 

"Goed. Genoeg dingen te doen. Regelen. Maar ze doet het geweldig. Je zou trots op haar zijn." vertelt Peter met een glimlach. 

Ook meneer Barrie moet daarom glimlachen. "Goed, goed. En ze wil nog steeds niet, je weet wel, zelf langs komen?" vraagt hij, met een klein sprankje hoop in zijn stem.

Peter kijkt beschaamd naar beneden. "Nee. Sorry, James. Een andere keer... Die komt er vast. Ik haal haar wel over. Ze heeft je nog niet gezien, zo, op deze manier. De atmosfeer van Aarde doet je goed."

Zijn verdriet verbergend met een grapje, antwoord meneer Barrie: "Nou ja, mentaal dan. Fysiek..." 

Peter en zijn oude rivaal kijken elkaar even grijnzend aan. Dan herinnert Peter zich nog iets. "Tinkerbell..?" 

Meneer Barrie schudt zijn hoofd. "Nog steeds niet gevonden. Ik vrees het ergste..." en zijn blik schiet even naar de krant op tafel, met een onaangenaam bericht op de voorkant. 

Peter knikt. "Hou je taai. Ik haal Elizabeth wel over, maak je geen zorgen."

Ze schudden elkaar de hand als vrienden, meneer Barrie aait even over Ruth's bol en fluistert haar succes toe. En nog zachter, vraagt hij haar om hem te vertellen hoe het daar is in haar dromen. Daarna plaatst Peter zich weer op de vensterbank. Nog één keer draait hij zich om, en zegt met een glimlach: "Tweede ster naar rechts en tot de morgen." 

Dan zet hij zich af, en vliegt op de Twee Sterren af. Hij laat de oude man achter in zijn kleine kamer, midden in het broeiende Londen.

Meneer Barrie staart naar de schim, die steeds maar kleiner wordt. 

Ze verdwijnen met een kleine lichtflits, en meneer Barrie sluit de ramen.

-

Dat was het dan echt! Een kleine toegift voor jullie allemaal ;). Suuuper goeie timing, mijn eerste hoofdstuk heeft zonet 300 reads gehaald??? Dat is zoo gaaf! Bedankt allemaal!

Wat ik nog ga posten binnen dit boek is:

- Q&A, dus als je een vraag hebt aan een karakter of aan mij, stel ze gerust!

- Stemming, waar jullie mee kunnen stemmen op een cover+titel voor dit boek (ik ben niet per se tevreden met deze) en wat jullie als volgende boek zouden willen zien.

- Dankwoord, wat ik nooit genoeg kan hebben gedaan!

Dus als je dit interessant lijkt, uhmm, blijf nog even? ;) Ik zou jullie mening super erg waarderen!

Liefss! Nadine <3