jealous || myg√

three days

Οι μέρες περνούσαν.

Και η Hyerin συνέχιζε να του μιλά...

Να γελά μαζί του...

Να τον ακουμπά...

Και για αυτά τα τρία πράγματα ο Yoongi τον ζήλευε.

Τον ζήλευε που δεν βρισκόταν στη θέση του, που δεν μπορούσε να την ακουμπήσει, να την αγγίξει.
Ζήλευε, γιατί το έκανε αυτός ο Wonho και όχι ο Yoongi.

Δεν μπορούσε να καταλάβει πόσο ερωτευμένος ήταν μαζί της, πως είχε πέσει τόσο εύκολα, με μια μόνο ματιά, στη παγίδα του έρωτα.

Ή μάλλον δεν μπορούσε να καταλάβει πόσο εμμονή είχε μαζί της.

Όλες αυτές τις μέρες στο σχολείο, τη κοιτούσε και όταν τον κοιτούσε και αυτή, ένα αμήχανο ύφος εμφανιζόταν στο πρόσωπό της. Κάτι τέτοιο έκανε τον Yoongi να αναρωτιέται. Από τη στιγμή που της ήταν ένας ξένος, θα μπορούσε να μην του έδινε καν σημασία, να μην διανοούταν να ανταλλάξει ούτε ένα βλέμμα μαζί του, ακόμα κι αν εκείνος εστίαζε τη προσοχή του μόνο σε αυτήν. Ακόμα κι αν η ίδια καταλάβαινε ότι κάτι τρέχει με αυτό το αγόρι, ότι κάτι μπορεί να έχει η ίδια πάνω της τέλος πάντων για να την κοιτάζει με τέτοιο τρόπο, θα μπορούσε πολύ απλά να τον αγνοήσει.

Αλλά δεν το έκανε.

Γιατί;
Δεν μου μιλάς, αλλά με κοιτάς έτσι!
Γιατί;!

Μήπως με θυμάται τελικά;, σκεφτόταν ο Yoongi κάθε φορά που γινόταν αυτή η διαδικασία, κάθε φορά που την τσάκωνε να ανταποκρίνεται στο βλέμμα του.
Ήθελε τόσο πολύ να μάθει τον λόγο, αλλά το γεγονός ότι δεν του έλεγε ούτε ένα «γεια», δεν τον βοηθούσε και πολύ...

Πέρασε άλλη μία βαρετή μέρα στο σχολείο και το χειρότερο ήταν ότι στο τέλος έπρεπε να μείνει και στη βιβλιοθήκη για επιπλέον "μελέτη".

Έφτασε στη βιβλιοθήκη – μετανιωμένος που τελικά υποχώρησε στις απαιτήσεις της καθηγήτριας και κατευθύνθηκε προς τα εκεί –, όπου ελάχιστα άτομα βρίσκονταν, συμπεριλαμβανομένου και της Hyerin.

Κοντοστάθηκε στη πόρτα της βιβλιοθήκης ρίχνοντάς της ένα βλέμμα και αναστέναξε στη σκέψη ότι δεν πρόκειται να καταφέρει να της μιλήσει ποτέ.

Ήταν για ακόμη μία φορά αφοσιωμένη στο βιβλίο που είχε πάνω στο τεράστιο σε πλάτος τραπέζι ενώ ταυτόχρονα σημείωνε κάτι στο τετράδιό της.

Ο Yoongi χαμήλωσε το βλέμμα του και προχώρησε με τα χέρια στις τσέπες προς το ίδιο τραπέζι. Όμως, κάθισε μακριά της, στην άλλη άκρη του τραπεζιού.