jealous || myg√

epilogue

Δεν θα ασχοληθώ ξανά με κανέναν.

Ο Yoongi πλέον με κάνει χαρούμενη και θέλω να ελπίζω ότι δεν θα κάνει και αυτός το ίδιο, όπως και ο Wonho…

Η Hyerin καθόταν με τη μητέρα της το επόμενο πρωινό στη κουζίνα και έτρωγαν μαζί.

Σκεφτόταν όλα αυτά που της είπε ο Yoongi τη προηγούμενη μέρα και η σκέψη ότι σε μερικές μέρες θα μπορούσε να περνάει από το σπίτι της για να τη πάρει να πάνε μαζί στο σχολείο την έκανε να αγχώνεται για κάποιο λόγο.

Ένιωθε αυτόν τον περίεργο κόμπο στη κοιλιά της και μία περίεργη υπερένταση. Σ'αυτό οφειλόταν και το γεγονός ότι καθ’όλη τη διάρκεια του πρωινού της γεύματος, κουνούσε το πόδι της κουνώντας ταυτόχρονα και το τραπέζι.

«Σιγά, θα τα ρίξεις όλα!»διαμαρτυρήθηκε η μαμά της και η Hyerin ανακάτεψε τα μαλλιά της, μόνο και μόνο για να κάνει κάτι. Ήθελε να κινείται, να είναι διαρκώς σε κινητικότητα.

Ανυπομονούσε να τον δει εκεί μπροστά στο σπίτι της να τη περιμένει για να πάνε μαζί στο σχολείο, αλλά αμέσως μετά θυμόταν ότι δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει μόνος του.

Άφησε το μπολ με τα δημητριακά της και έβαλε τα παπούτσια της.

«Φεύγω.»ανακοίνωσε στη μητέρα της βαριεστημένα που διάβαζε ένα γυναικείο περιοδικό εκείνη τη στιγμή.

«Στο καλό.»αποκρίθηκε αυτή και η Hyerin βγήκε έξω από το σπίτι. Νιώθοντας μία μελαγχολία μέσα της έσφιξε τα λουριά της τσάντας της και προχώρησε προς την εξώπορτα. Μόλις βγήκε έξω από το σπίτι άφησε έναν αναστεναγμό να φύγει από το στόμα της και συνέχισε να περπατάει.

Ευχόταν και ήθελε τόσο πολύ να ήταν και ο Yoongi εκεί μαζί της. Να της ακουμπάει καταλάθος το χέρι, να της λέει αστεία, να της ανακατεύει τα μαλλιά, να γελάνε…

Της έλειπε πολύ αυτό το όμορφο συναίσθημα.

«Hey!»

Η Hyerin σταμάτησε να κινείται.

Άκουσα τον Yoongi ή είναι η φαντασία μου;

Γύρισε αργά το κεφάλι της πίσω και προς μεγάλη της έκπληξη αντίκρισε τον Yoongi να στέκεται λίγα μέτρα μακριά της, ο οποίος της χαμογελούσε σαν να πέτυχε τη πλάκα που της έκανε.

«Yoongi;»Τον κοίταξε λίγο καλύτερα και συνειδητοποίησε ότι δεν χρησιμοποιούσε τις πατερίτσες του πλέον. Στεκόταν όρθιος με τα χέρια στις τσέπες του και τη πλησίαζε αργά, τα μαλλιά του αναπηδούσαν πάνω στο κούτελο του και ένα λαμπερό χαμόγελο στόλιζε το πρόσωπό του.

Ο Yoongi χωρίς πατερίτσες;

«Yoongi, γιατί δεν φοράς τις πατερίτσες σου;»τον ρώτησε ανήσυχη όταν έφτασε κοντά της και αυτός ως απάντηση της χάιδεψε τα μαλλιά.

«Καλημέρα.»μίλησε ήρεμα και το χέρι του μετακινήθηκε στο μάγουλό της. Αυτή είχε μείνει να τον κοιτάζει καθώς τον έβλεπε να συμπεριφέρεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Μήπως ζω σε ένα παραμύθι και δεν το ξέρω;

«Καλημέρα.»είπε το ίδιο και εκείνη καθώς τον κοιτούσε καλά – καλά και έπιασε το χέρι του κατεβάζοντας το. «Τι απέγιναν οι πατερίτσες σου;»είπε δείχνοντας τα πόδια του και αυτός γέλασε.

«Τις άφησα σπίτι.»απάντησε αυτός χαλαρά ανασηκώνοντας τους ώμους του.

«Και πώς μπορείς να περπατήσεις; Τι, έκανες μαγικά και πουφ πάει το σπασμένο πόδι;»έκανε αυτή με νευρικό τρόπο και αυτός της έκλεισε απότομα το στόμα με τη παλάμη του.

«Θα προτιμούσα να μην μιλάς πολύ.»είπε αυτός καθώς έσκυβε απειλητικά κοντά της. Σταμάτησε σε ένα σημείο εξετάζοντας το βλέμμα της και μόλις κατάλαβε την ανησυχία και το πόσο περίεργα ένιωθε το κορίτσι εκείνη τη στιγμή, της χαμογέλασε πονηρά και την άφησε να μιλήσει.

«Νομίζω πως πρέπει να πηγαίνουμε.»άλλαξε θέμα και την προσπέρασε αφήνοντάς τη πίσω.

Η Hyerin αφού επανήλθε στη πραγματικότητα γύρισε και έτρεξε προς το μέρος του προσπαθώντας να τον φτάσει. Όταν έφτασε δίπλα του, την κοίταξε και χαμογέλασε.
Το πόδι του δεν πονούσε τόσο όσο τις προηγούμενες μέρες αν και μία ανασφάλεια την ένιωθε. Παρόλα αυτά, ήθελε να νιώσει καλύτερα ο ίδιος και να της δείξει κιόλας ότι μπορεί να κάνει και κάτι παραπάνω.

Περπατούσαν με προορισμό το σχολείο; κυριολεκτικά μες στη σιωπή, ώσπου η Hyerin αποφάσισε να σπάσει τον πάγο.

«Yoongi.»

Ο Yoongi γύρισε και την κοίταξε, ως σημάδι ότι την άκουσε και ότι περίμενε να συνεχίσει αυτό που ήθελε να πει.

«Θα ακουστεί γελοίο…»είπε και γέλασε σκύβοντας το κεφάλι της. «… αλλά νιώθω κάπως περίεργα τώρα που δεν φοράς τις πατερίτσες. Εννοώ, δεν χρειάζεται να σε περιμένω και πλέον μπορώ να πηγαίνω μαζί σου στο σχολείο. Να έχω μια συντροφιά που θεωρώ όμορφη. Είναι κάπως περίεργο, αλλά ταυτόχρονα ωραίο.»συνέχισε αυτή κοιτώντας μπροστά της και χαμογέλασε ικανοποιητικά με το ότι η κανονική και αρχική κατάσταση είχε επιστρέψει και δεν χρειαζόταν να είναι μόνη της κάθε πρωί.

Ο Yoongi χάρηκε βαθιά μέσα του που του είπε τόσο όμορφα λόγια, γιατί τέτοιου είδους λόγια του έφτιαχναν τη διάθεση μετά από τόσο καιρό. Την κοίταξε και πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους της σκύβοντας προς το αφτί της.

«Πώς θα ένιωθες δηλαδή αν σου έλεγα ότι αυτό το κάνω μόνο και μόνο για εσένα;»

|THE END|