My stepbrother, the badboy. ✔️

Hoofdstuk 7

BLAKE KINGSTON
Ik weet niet wat me bezielde, het is gewoon. Ik heb agressieproblemen, ik krijg therapie maar het werkt niet bepaald. Ik haat het om zo te doen tegen iemand en vooral als het Camille is.

'Blake? Lieverd?' Vraagt een stem. Ik denk dat het de moeder van Camille is, ze noemt me lieverd en ik heb geen idee waarom eigenlijk. 'Ja, kom binnen.' Zeg ik. 'Camille is sinds gisteren erg van streek, weet jij hoe dat komt?' Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. 'Geen idee Linda, laat haar anders hierheen komen misschien krijg ik het wel uit haar.' Zeg ik. Ze knikt en loopt dan naar Camille's kamer.

'Nee mam ik ga niet naar Blake!' Roept een stem, Camille dus. Uiteindelijk komt ze de kamer in met een boos gezicht. 'Blake. Ik. Ga. Niet. Praten. Tegen. Je.' Zegt ze. Ik knik. 'Hoeft niet, ik wilde alleen sorry zeggen. Het kwam zomaar uit me, het spijt me oke?' Zeg ik.

'Nee, ik neem je excuses niet aan want dit was echt belachelijk.' Zegt ze. Ik knik. 'Ik kan er niets aan doen Camille.'

'Dat kan je wel!' 'Niet waar Cam!!' 'Noem me verdomme geen Cam dat doen alleen vrienden, die echt zijn!' Roept ze boos. 'Ik kan er verdomme niets aan doen!' Roep ik nu.

'Ach flikker toch op Blake! Laat me met rust. Je kunt toch niet normaal doen!' Roept ze. Ik voel de woede weer opkomen.

'Verdomme Camille ik kan er toch niets aan doehoen! Ik heb gewoon..!' Roep ik nu boos. 'Je hebt wat?!' 'Ik heb agressie problemen oke! En ga nu maar weg Camille! Weg oke?!'

'Oke. Maar eehm, sorry.' Mompelt ze. Ik knik en laat haar de deur uit gaan. Ik pak mijn oortjes en doe ze in, even weg van de wereld, de wereld met gezeik en alles.

CAMILLE NEWTON
Ik, dat wist ik nog niet van Blake. Als hij dat had gezegd was ik nooit zo uitgevallen tegen hem. Nu heb ik er erg veel spijt van.

3 uur later

Ik zit nu op de bank beneden, in mijn eentje. Eigenlijk zouden mijn moeder en ik een filmavond houden maar onverwachts moest ze werken en Stefan is al weg tot overmorgen. Nu is Blake thuis en ik, geweldig. Proef de sarcasme.

'Hey Camille.' Zegt een stem. Ik kijk op en zie Blake staan. Ik zat blijkbaar zo in de film. 'Welke film kijk je?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'To All the boys i've loved before.' Zeg ik kortaf.

'Luister ik kan niet zo tegen je blijven doen. Ik wil het goedmaken, luister, het spijt me heel erg.' Zegt Blake. 'Sorry, het spijt me, als ik het had geweten dan was het heel anders afgelopen.' Zeg ik. Blake knikt.

'Nu, dit eventjes.' Glimlacht hij. Hij wilt me zoenen maar ik hou hem tegen. 'Ik denk we ermee moeten stoppen, het werkt niet en dat weet je zelf ook.' Zeg ik. Hij knikt.

'Vrienden dan?' Vraag ik. Hij knikt. 'Vrienden.'

En even later zitten we samen To All the boys i've loved before te kijken. Blake schuift steeds heen en weer. Maar ik laat het maar zo, ik vind het prima.

Vrienden.

***

En? Wat vinden jullie dat ze vrienden blijven? Ja denk niet gelijk, het boek is dood hierdoor, nee want ooit worden ze iets anders. Hahaha 😂

SHARE VOTE AND COMMENT

XX, Me.