Window Buddy

Chapter 28

Anne's POV

Halos limang minuto na rin akong kumakatok sa pinto ni Nica. Pero wala pa ring lumalabas mula rito. Kapag ako pinaglolo-loko nito humanda siya sa akin at uuntugin ko siya dito sa pinto.

Kumatok ulit ako at bigla nalang itong umawang. Tinulak ko ito pabukas at nakapatay ang ilaw sa loob.

Nasa tabi lang ang switch kaya agad ko itong binuksan at halos himatayin ako nang makita si Jake dito.

Kumunot ang noo ko sa nakikita. Ang mas nakakatakot ay nakangiti lang ito sa akin. Napalunok ako at nagpatuloy sa pakikititigan sa taong hindi ko alam kung totoo.

"J-Jake?" iyon lamang ang lumabas sa bibig ko. At ilang beses napakurap.

Nawala ang ngiti sa mga labi niya kaya napalunok muli ako. Bumukas ang bibig ko kaya lang ay walang lumabas mula dito.

"Hi," sabi lang nito. Nakaupo siya sa wheelchair niya.

Napakunot lalo ang noo ko. Hindi ako makapaniwala na nandito siya sa harapan ko. Bago pa man maging katatakutan ay lumabas na mula sa banyo ang lahat ng tao dito.

Nagpaputok sila ng confetti kaya lalo akong naguluhan. Nandito rin sila tita at tito.

Paanong naunahan nila ako? Ganon ba kabagal ang taxi na nasakyan ko? Bakit nandito lahat ng kaibigan namin? In the middle of the freaking night?

"Anong meron?" nalilito ko pa ring tanong. Nagtawanan silang lahat kaya napabuntong hininga ako.

"That suitor of yours, woke all of us up in the middle of the night, just to surprise you. Kanina pa daw siya gising, nung gumalaw ang mga daliri niya," panimula ni Nica at unti-unti siyang lumapit sa akin. "Nang tumawag ka daw para sa doktor ay tumawag na rin sila ng magulang niya sakin. At ako namang party organizer ay tinawagan at ginising ang mga kaibigan natin."

"What...what are we doing?" tanong ko ulit.

Nagkibit-balikat lang si Nica at tinuro si Jake na nasa likod niya na. Tinapik-tapik niya ang balikat ko, "ask your suitor."

Lumingon ako sakanya at tinitigan. Tinaasan ko din siya ng kilay kaya napa-tawa siya ng mahina.

Sinenyasan niya ko na lumapit sakanya kaya lumapit ako. "Let's go to the backyard."

Sinunod ko naman siya at habang tinutulak ang wheelchair ay dumiretso kami sa bakuran. Tinabi ko ang wheelchair niya sa bangko at doon ako naupo.

"Are you surprised?" tanong niya. Nakatingala kami sa mga natitira-tirang mga bituin sa langit. Dahil hindi pa rin ako makapaniwala ay tumango lang ako. Narinig ko siyang natawa. "Were you scared?"

Tumango muli ako. "I was stuck between two choices," sabi ko. Tumingin ako sakanya at nag-salita muli. "To hug you because you're awake, or to punch you because you were creepily smiling."

Natawa siya lalo at tumingin din sa akin. Hinawakan niya ang magkabila kong pisngi at naramdaman ko ang paglapit ng aming mga mukha at paglapat ng aming mga labi.

It lasted for about five seconds. Pagkatapos ay pinagdikit namin ang noo sa isa't isa, naka-hawak pa rin ang dalawa niyang kamay sa magkabila kong pisngi.

"I missed you."

Napangiti ako at napapikit muli. " I was worried, so worried, Jake."

"I'm fine now wifey. I don't need all the medicines, that one whole cabinet for one week, the treatments, I'm a survivor, wifey.."

Humiwalay ako sakanya. Sinamaan ko siya ng tingin. "But why the hell are you outside the hospital? You should be taking a rest!"

"Chill, babalik ako. But for now I just want to imagine a simple life with you. This will be our first sunrise that I'm no longer sick."

Humilig ang ulo ko sa balikat niya at pinagmasdan ang tuktok ng araw na nakasilip sa abot-tanaw.

"I'm glad Jake. I'm so glad you're fine."

Umakbay siya sa akin at hinalikan ang ulo ko. "Thank you for believing in me Anne, thank you for everything. Thank you for being my sunshine when darkness covered my room. Thank you for changing my mindset about night and stars. Thank you for being my inspiration and motivation to keep fighting. Thank you for being the most perfect girl in the whole universe," sabi niya. "Thank you for being the brightest star above the dark night. Thank you for being my star, my angel, my savior."

Naluha ako. I can't believe that this is happening. I can't believe that the man of my life is safe, and I was able to keep him strong.

"Nung operation, ramdam ko yung panghihina ng katawan ko. Lalo na nung una dahil malapit ang ginagalawan nila sa puso ko. Kahit naka sleeping pills ako ay ramdam ko yung sakit. Pero naisip kita, kaya hindi ako sumuko. Doctors may be the one who performed the operation, but you were the one who made me fight," kwento niya pa kaya napayakap ako sa bewang niya.

Along with my tears dripping down my eyes, is the sun slowly rising from the horizon. And the sun alone made me feel comforted.

"I love you Jake. I love you so much."

Napatingin siya sa akin kaya bumitaw ako sa bewang niya at tumingin din sakanya.

"W-What does that mean?"

Tumango ako. "Yes. That's right, you're now my official boyfriend," sabi ko na ikina-luha niya. "Sinasagot na kita. We're officially a couple!"

Napatayo siya sa wheelchair niya. Bakas sa mukha ang sakit dahil napadaing siya ay binalewala niya ito.

Tinayo niya ako ay niyakap ng mahigpit. "Wag masyadong diinan, yung tahi mo. Baka masaktan ka," paalala ko pero parang wala siyang narinig.

"I love you. I love you. I love you."

Napatawa ako sakanya. "I love you too."

It was our first exchange of 'I love you's' as an official couple, in front of the sun. The sun that brings light and color to our life.

That day, I was the happiest girl. And when nighttime, yes, I was the brightest star.

«—»