Bienvenue a la Banane| VOLTOOID

Gare du Nord

Hier zit ik dan in een auto die bestuurd word door Damiano, kijkend uit het raam naar alle mooie lichtjes in het centrum van Parijs. Ik heb het gevoel alsof ik vlieg en ik voel me vrij door de volle snelheid waarmee Damiano rijd.

 Ik zat voor het laatst in de auto toen mijn moeder nog gezond was en reed in het rif gebergte, het was snikheet in de auto maar doordat het raam naar beneden was begroette een frisse wind mijn gezicht, heerlijk. Als ik links uit het raam keek zag ik de mooie grote bergen die groen bekleed waren, en als ik vanuit het rechter raam keek waren mijn ogen gezegend door de mooie blauwe zee waar ik zo graag in zwem, dat was pas het leven.

Hoe tijden kunnen veranderen.

Mijn gedachtes werden verbroken door een klopje op het raam, ik zag Damiano's vrolijk gezicht door het raampje kijken.

Hij deed de deur voor me open, ''We zijn er al, dagdromer.'', zei hij

Ik stapte uit en zag een heel groot, druk gebouw, dit is het. Damiano pakte mijn hand was en zei:''Niet loslaten, straks raak ik je nog kwijt in deze drukte.'', ergens voelde ik me ongemakkelijk om hand in hand te lopen, en normaal gezegd zou ik gelijk me hand terug pakken, maar hij had gelijk het was erg druk.

Terwijl ik het grootte station bewonderde, ontmoette mijn ogen een paar blauwe kijkers ik bekeek de jongen van top tot teen, blond haar dat strak naar achter was gekamd en een ondeugende blik en verder zag zijn kleding er erg duur uit, slachtoffer #1 gevonden.

''Damiano, zie je die blonde jongen hij wilt sowieso wel wat.'', zei ik.

Damiano bekeek de jongen en liet mij een grijzend lachje zien, ''perfect.'', zei hij.

We benaderde de jongen en Damiano gaf mij een blik dat hij al het woord ging doen, mij best.

''Salut copain, ben jij ook onderweg naar het feest?'', begon Damiano.

''Jazeker, Marie-Louise is een vieze slet, maar feestjes kan ze zeker geven.'', zei de jongen met een bekakt accent.

''Als je onder invloed van wat goeie shit bent wel ja.'', ging Damiano verder alsof hij precies wist wie die Marie is. Zelf heb ik het gevoel alsof de jongen zelf ook niet weet wie Marie-Louise is, hij ziet er maximaal 15 uit en is gekleed alsof hij voor de eerste keer sisha met zijn ''freros'', gaat poffen, dat verraad zijn kenzo trui meteen. 

''Over wat voor shit praat je nou precies?'', vroeg de jongen nieuwsgierig aan Damiano, terwijl zijn ogen mij weer zochten, wat denkt hij? Ik heb hem daarnet 1 seconde gescand om te kijken of hij een goede klant zou zijn en nu denkt hij dat ik hem heet vind, ga slapen.

Damiano deed zijn arm om de schouder van de jongen en wees naar de lucht, ''Hierdoor krijg je het gevoel alsof je de wereld aankan, dat niemand beter is dan jij.''', zei Damiano.

''Als je dit snuift gaan alle je chicks je lekker vinden, wedde dat die high class Marie-Louise je dan wilt.'', maakte Damiano af en als kers op de taart gaf hij hem een klop op zijn rug, ik geef toe door de toon waarop Damiano praatte kwam hij zo geloofwaardig over dat zelfs een blinde een paar kilo wilt snuiven van hem. 

''Alle chicks zeg je?'', vroeg de jongen terwijl hij me speels aankeek, ik gaf hem een kleine glimlach ook al zou ik het liefst hem nu onderkotsen, maar ik moet wel 'professioneel', blijven.

''Hoeveel raad je aan voor de eerste keer.'' vroeg de jongen

''Als je alleen bent zou ik een halve tot 1 gram doen, maar wil je indruk maken op je vrienden en je ziet er wel uit als een populaire jongen met veel vrienden zou ik voor 5 gaan.'', zei Damiano, als dit nou echte cocaïne was, ging die jongen vanavond nog dood aan een overdosis

''Is goed ik neem 5 gram dan.'', zei de jongen terwijl hij zijn portemonnee al tevoorschijn haalde.

''Dat word dan 500,- euro, en tip stop het gelijk in je broek zodat niemand erachter komt.'', zei Damiano. De jongen gaf zonder aarzelen het geld en nam het zakje aan, heerlijk zo'n dom jongetje oplichten, ik ga echt stuk hij voelt zich nu helemaal de man met wat paracetemols op zak.

Damiano pakte mijn hand weer en we liepen samen weg, ik zag dat de jongen mij nog een knipoog gaf en met mijn losse hand stak ik mijn middelvinger op.

Ondertussen waren we al buiten en gingen we samen dood van het lachen.

''Zag je zijn hoofd, hij voelde zich zo stoer he na het kopen.'', zei Damiano tussen het adem happen door.

Ik kon er zelf niet meer op antwoorden, want ik had ondertussen buikpijn van het lachen en ik piste bijna op de grond.

Totdat onze lachbui werd verstoord.

''Les flics!'', hoorde we rennende mensen schreeuwen, het was chaos binnen en buiten het station van wat ik kon zien.

En voor ik het wist was ik 500,- euro rijker die avond, maar 1 Damiano armer.