Bienvenue a la Banane| VOLTOOID

Revolutie

Ik ben het zat, zat dat de politie zomaar mensen uit onze wijk zonder verklaring oppakt. We moeten voor onzelf opkomen, het moet anders ze behandelde ons altijd al oneerlijk, maar niemand durfde er op in te gaan. Maar nu het gaat om iemand waar ik stiekem toch wel veel om geef, heb ik besloten om in actie te komen.

Ik heb al geprobeerd met de agenten te praten die Damiano die avond met geweld hadden opgepakt, ik vroeg beleefd wat de reden van zijn arrestatie was en het enige wat ze te zeggen hadden was, "Was jij niet die hoer met hem?, Ga maar verder met waar je goed in bent.", zei de agent met een grijns die ik er maar al te graag af wilde slaan. Woedend verliet ik het politie bureau, maar soms is het beste antwoord op onwetende mensen, stilte. Maar niet getreurd ik zal niet voor lang stil blijven.

Als de politie mij niet serieus wilt nemen terwijl ik een normaal gesprek waar ik recht op heb probeer te voeren ga ik het maar op een andere manier aanpakken.

Nieuws verspreid snel in de wijk, dus heb ik er gebruikt van gemaakt. Ik heb aan Aymane verteld dat ik iets aan dehele wijk wilde mededelen wat voor ons allemaal relevant is. En voor ik het weet verwachtten een paar honderd man mij op het grote plein.

Ik heb het plein nog nooit zo vol gezien, niet iedereen in de wijk mag elkaar, ookal zijn de meeste van ons buitenlands toch heerst er rasiscme onder elkaar waardoor er in onze wijk verschillende wijken zijn waar allerlei afkomsten apart wonen. Maar nu zie ik allerlei afkomsten, leeftijden vrouwen en mannen door elkaar heen, alleen omdat ik iets te zeggen heb. Prachtig om te zien dat iedereen vandaag samen is, want in mijn ogen is rasiscme het ergste wat er op de wereld bestaat en ookal zal dat nooit uitsterven hopelijk zullen mensen wel meer open staan voor elkaar, dat is al een stap de goede richting op.

Ik ging op een ping pong tafel staan en zette mijn luidsspreker aan.

"Ten eerste wil ik jullie bedanken voor jullie komst, dat waardeer ik echt.", zei ik, iedereen was stil en luisterde aandachtig.
"De reden dat ik hier vandaag iedereen toespreek is, omdat wij oneerlijk worden behandelt door de mensen buiten de wijk.", zei ik, met een trillende stem ik wist eigenlijk niet zo goed hoe ik dit moest aanpakken.
"Vertel ons eens wat nieuws meisje!", hoorde ik een stem luid schreeuwen vanuit de menigte, en door zijn opmerking begon de rest ook luid te praten. "Ze zijn allemaal rasiscten vandaar dat ze ons zo behandelen!", hoorde ik een stem schreeuwen, wat nog meer gejoel opbracht.
"Stilte!", schreeuwde ik, gek genoeg hield iedereen zijn mond. "Niemand hier mag praten over rasiscme terwijl dat hier onze wijk ook elke dag gaande is, als zelfs de buitenlanders onderling zich beter voelen dan andere volken, waarom zouden de blanken dat niet doen?", zei ik verontwaardigd. "Schamen jullie je niet? Wij wonen hier allemaal met verschillende afkomsten en toch voelen sommige mensen zich beter, de blanken wonen hier niet bij ons dus die weten niet eens hoe wij zijn, ze gaan alleen van stereotypes af, alleen wij weten hoe we allemaal zijn en toch kiezen we ervoor om rasisctisch te zijn?", zei ik met wat woede in mijn stem.
"Elke dag is er wel weer gezeik met de politie en nu zijn wij het zat we moeten ze laten zien dat wij ook maar gewoon normale mensen zijn en dat er hier criminaliteit heerst door hun!" , zei ik. "De overheid creeert armoede, doordat ze gelijke kansen alleen aan bepaalde mensen geven waar wij overduidelijk dus niet bij horen.", zei ik met een luide stem.
"We moeten onze mensen helpen, we zijn niet langer stil, want morgen zou het je zoon kunnen zijn die meegenomen word.", zei ik.

Overal vanuit het grote plein hoorde ik gejuig en mensen die mij aanmoedigde, ik zag een aantal oudere vrouwen huilen, ik zag mensen met verschillende afkomsten elkaar omhelzen zoveel emoties door elkaar heen.
"We gaan die klote honden helemaal afmaken, we maken ze dood als het moet!", schreeuwde een jongen wat veel geschreeuw opleverde.
"Nee!", zei ik streng, "Dat is wat ze willen creeëren, chaos, zodat ze nog meer van ons kunnen oppakken.", zei ik.
"Wij hebben een stem, wij hebben het recht om te spreken ons wapen zullen onze rechtvaardige woorden zijn!", zei ik.

"Wij zijn La Banane gevestigd in een van de armere delen van Parijs, maar met een rijke cultuur aan mensen en daar gaan wij gebruik van maken!", maakte ik vol trots af en iedereen deelde die trotse blik met mij ik hoorde geklap en gejoel vanuit elk hoekje van het plein. Ik draaide een rondje en zag dat er vanuit de flats die het plein omringde nog meer mensen stonden te juichen.
Dit allemaal voor jou Damiano, en voor onze andere verloren jongens.