Het is nou 20 jaar geleden, en toch gaat de dood van Dalia mij nooit voorbij. Ik denk er elke dag aan, ik heb nog nooit zoveel gehuild als het moment toen ik haar in mijn armen had terwijl haar mooie witte jurk rood kleurde.
Ze keek me glimlachend aan en zei: 'Huil niet om mij, treur niet om mij alles staat geschreven het is mijn tijd. Ik hou van je, en zal dat ook altijd doen. We zullen weer herenigd zijn, maar in een ander leven inshallah.'
En na die woorden blies ze haar laatste adem uit, haar ogen sloten het leek alsof ze vredig sliep, helaas sliep ze voor altijd en werd ze nooit meer wakker.
Ik wist nog toen ik haar donkere kant zag en zwart mijn lievelingskleur werd. Ik weet ook nog dat ik altijd vond dat ze iets heeft, maar ik mijn vinger er nooit op kon plaatsen. Maar nou weet ik wat dat iets was, ze is koud net als ijs maar in de juiste handen smelt ze. Gelukkig waren dat mijn handen waar ze in smelten en niet in die van een andere jongen. Ze had ook een aparte maar fascinerende manier van denken, je zou je eigen gedachtes nog verliezen om die van haar te begrijpen.
Jaren verstreken het is nou 2019 ik heb aandacht gehad van verschillende vrouwen, soms ben ik daar ook op ingegaan de reden daarvoor is dat ik zo wanhopig ben dat ik haar in elke vrouw probeer te zoeken, maar ik krijg haar maar niet gevonden.
De vrouwen waarmee ik wat heb gehad wisten dat het niet zou werken en vroegen mij of ik nog aan ze zou denken waarop ik zei: 'Ja ik zal nog aan je denken'
Maar het enigste meisje die ik nooit ben vergeten is degene die het nooit heeft gevraagd, Dalia mijn bloeiende bloem.
Het einde.
YOU ARE READING
Bienvenue a la Banane| VOLTOOID
General FictionIeder meisje droomt van een reis naar Parijs, om de Eiffeltoren te zien, de sacre couer zien op de prachtige heuvel van Monmarte. Maar helaas een zestien jarig meisje als ik kan daar alleen van blijven dromen, Mijn leven speelt zich af in een van de...
