Bienvenue a la Banane| VOLTOOID

Vaarwel lieve boer

De deur werd vol geweld geopend en Niccolo en een stuk of 15 man waaronder zijn vader stormde naar binnen.

'Ik wist wel dat ze hier was die ouwe heeft gewoon gelogen!' schreeuwde Niccolo verontwaardigd.

Gino liep naar de oude man toe en greep hem bij zijn kraag. 'Heb je dan niks geleerd na het overlijden van je dochter?' zei hij met een donker lachje op zijn gezicht.

'Ik ben er pas net, laat hem los!' schreeuwde ik naar Gino.

Hij draaide om en gaf mij een harde klap op mijn gezicht waardoor ik op de grond viel, ik greep naar mijn wang in pijn.

'Ik heb je toch verteld dat je moest luisteren, waarom maak je het zo lastig voor jezelf?' zei hij rustig, maar zijn blik voorspelde onweer.

'Omdat jullie helemaal niks over mij te zeggen hebben, daarom!' schreeuwde ik.

Dit keer gaf Niccolo mij een klap en duwde hij me tegen de muur aan, hij stond zo dichtbij dat onze neuzen elkaar bijna raakte.

'Je bent van mij begrijp dat dan, schatje' zei hij terwijl hij mijn wang die hij zojuist sloeg rustig streelde.

'Ik zal nooit van jou zijn, sla me zo hard als je wilt je kan mijn lichaam pijn doen. Maar onthoud mijn ziel die raak je nooit en zal ook nooit van jou zijn, want die is onbereikbaar voor jou.' zei ik met een lach op mijn gezicht, geloof me er is niks beters om een lach te laten zien op een moment waarvan mensen denken dat je tranen zou laten vallen.

Niccolo greep me bij mijn keel en zei:'Morgen is onze bruiloft alles is al geregeld, ik wilde het eigenlijk anders doen, romantischer. Maar je moet weten wie de baas is.'

Hij duwde mij omhoog met nog steeds zijn handen strak om mijn keel gevestigd, ik kreeg geen adem meer. Ik spartelde hysterisch met mijn voeten en probeerde zijn handen van mijn keel af te halen, maar hij verrekte geen vin. Hij bleef me maar aankijken met een psychopathische grijns zo een die je in je ergste nachtmerries zou zien.

'Leg haar neer ze kleurt blauw, zie je dan niet dat ze geen adem meer kan halen!' schreeuwde de oude man hysterisch.

Met een klap ontmoette mijn billen de harde grond, ik kon weer ademen.

'Kom we gaan terug naar huis ik ben nog niet klaar met je' zei Niccolo tegen mij.

Hij gooide mij over zijn rug en begon richting de deur te lopen.

'Nee neem haar niet mee!' riep de oude man. 'Pak alsjeblieft niet weer iemand van me af, laat haar bij mij en ik zal voor haar zorgen alsof ze mijn dochter is.'

Ik zag dat de oude man een foto in zijn hand had die hij streelde, het was van een jong mooi meisje, ze had zwart golvend haar en een lief gezicht. Qua ogen had ze wel wat weg van mij, het breekt mijn hart dat ik hem doe denken aan zijn overleden dochter en dat hij zo eenzaam is.

'Je dochter is dood Vitelli accepteer het' zei Niccolo koud.

De man die blijkbaar Vitelli heet, pakte mijn hand en keek mij met betraande ogen aan, hij liet hem al gauw los omdat Niccolo gewoon doorliep met mij op zijn schouder.

Ik zag de lieve man nog in de deur opening staan, steeds verder weg totdat ik hem niet meer kon zien omdat we van zijn boerderij weg waren.

Toch sierde er nog een klein glimlachje rondom mijn gezicht, omdat ik nou een naam kan koppelen aan de lieve man en hij niet meer in mijn hoofd de appelboer heet, maar Vitelli.

De chaos komt steeds dichterbij