Bienvenue a la Banane| VOLTOOID

oorlog

Damiano

Ik rook een heerlijke lavendel geur en keek naast me en zag dat ik me bevond in een lavendelveld, ik besloot om mijn ogen dicht te doen en te genieten van de brandende zon op mijn huid en de geur die mijn neusgaten verwenden. 

Ik werd wakker door een giechel van een meisje en voelde wat kriebelen op mijn gezicht, het was niemand minder dan de mooie Dalia die het plaatje compleet maakte: Zon, bloemen en nog een extra mooie bloem genaamd Dalia. 

'Kom geef me je hand dan gaan we samen lopen' zei ze lief.

'Waarnaartoe dan?' Vroeg ik.

'Geen idee, maar ik hou ervan om niet te weten wat de eindbestemming is. Dan voel ik me pas echt vrij net een vogel die maar blijft vliegen zonder dat hij per se ergens moet zijn. De wind leidt hem naar zijn eindbestemming.' zei ze diep verzonken in haar gedachtes.

Ik wilde naar haar hand reiken maar het lukte niet, haar hand ging steeds verder naar achter en ik kon me niet bewegen. Haar vredige en vrolijke uitdrukking veranderde al gauw in een angstige blik en voor ik het wist was ze weg, van de aardbodem verdwenen.

Mijn ogen spreidden open en als een bezeten man schrok ik wakker en sprong ik op. Nu pas realiseerde ik me wat er gebeurd was voordat ik bewusteloos raakte, ze hebben Dalia en ik lag hier ik weet niet hoelang te slapen.

Ik begon als een gek naar huis te rennen, ik moest mijn vader vertellen wat er gebeurd is. Ik hoef niet eens te raden wie haar nu hebben, Adamo was al die tijd met meerdere mannen in de wijk. Hij heeft zichzelf als het ware opgeofferd om naar ons toe te komen. Ik realiseer me nu wat hun plan was, ze zouden hierheen komen om ons allemaal te vermoorden zodat hun de baas in het drugs circuit zouden worden. Maar er was een hindernis waar ze niet op geplant hadden: Dalia. Ze denken vast dat ze een spion van ons is en zien haar als een bedreiging en het loopt niet goed af met spionnen in de maffia wereld...

Op dit moment interesseert me helemaal niets meer, het enige waar ik op focus is om Dalia terug te krijgen. Hoe kan ik iemand kwijt raken zonder dat diegene echt van mij was? Ik was nooit mans genoeg om mijn gevoelens te uiten aan haar, niet zomaar gevoelens maar de liefde verklaren. Ze weet het niet maar ze is alles voor mij, in zo'n korte tijd betekend ze de wereld voor mij. Ik zou het mezelf nooit vergeven als er iets met haar gebeurd, nooit ik had haar moeten beschermen.

Ik maak ze allemaal dood, allemaal. En als ik erachter kom dat iemand haar met ook maar 1 vieze vinger aan heeft geraakt hak ik die eraf, desnoods bijt ik die eraf.

Dit is oorlog en niet zo'n rustige ook.