Bienvenue a la Banane| VOLTOOID

Droombruiloft?

Er word een lange veil over mijn gezicht gedaan versierd met een kanten onderkant die perfect past bij mijn kanten witte bruidsjurk. Ik waardeer de moeite die erin is gestoken om het te laten matchen, maar toch lijk ik op een ouderwetse bruid het is te traditioneel. En bovendien niet eens mijn traditie het liefst draag ik een mooie versierde Marokkaanse jurk en daarna een simpele maar elegante bruidsjurk. En het aller liefst heb ik natuurlijk Damiano als echtgenoot en niet op 16 jarige leeftijd zoals nu. Maar ik kan zoveel willen, niemand die naar me luistert.

'Het is tijd' zegt de lieve vrouw die me heeft opgemaakt. 

Vandaag is de ergste dag van mijn leven, maar toch vind ik wel dat ik er prachtig uitzie behalve die afgrijselijke jurk dan. Er is oogschaduw aangebracht die mijn ogen intenser laat lijken en de mascara maakt het af, mijn haar is half opgestoken wat wel leuk is voor de verandering.

'Ik zie dat je lijd, alles wat deze familie aanraakt breekt en gaat kapot' zegt de vrouw somber. 'Maar onthoud vergeet niet je zelfvertrouwen kwijt te raken, want als dat eenmaal weg is lopen ze nog erger over je heen. Laat ze zien waarvan je gemaakt bent, dat ze niet met je kunnen spotten.'

Ik heb het gevoel dat de vrouw hier ook niet voor haar zin is, haar ogen spreken boekdelen. Ze verteld me dat ik zelfvertrouwen moet hebben, maar volgens mij is ze het zelf al verloren. Ze wilt niet dat mij hetzelfde overkomt.

'En het allerbelangrijkst laat ze nooit dit breken' zegt de vrouw met haar hand op mijn linker borstkas waar ik mijn hart voel kloppen van de zenuwen.

De vrouw helpt me naar beneden te lopen van de trap af door mijn jurk een beetje in de lucht te houden. 

Ik loop de tuin in en alle ogen zijn gelijk op mij gericht, er zijn niet al teveel mensen een stuk of 50. Waarschijnlijk omdat de familie niet al te geliefd is, hoe zou dat nou komen zeg? Ohja omdat ze harteloze losers zijn, daarom.  

Niccolo ziet me en loopt snel naar me toe, hij pakt mijn hand veel te strak naar mijn gevoel en samen lopen we op het altaar naar voren.

Door mijn veil heen zie ik de vader van Niccolo met een grijns naar ons kijken. Het ziet ernaar uit dat hij de trouw ambtenaar is, want hij heeft de ringen vast.

Niccolo haalt de veil van gezicht af en kust mijn voorhoofd, ik kots hem bijna onder.

'Bedankt voor jullie aanwezigheid, iedereen mag weer gaan zitten' zegt Gino terwijl hij het doosje van de ringen openmaakt.

'Niccolo neem jij Dalia als uw wettelijke echtgenote?'

'Ja!' zegt Niccolo iets te enthousiast.

'Dalia neem jij Niccolo als uw wettelijke echtgenoot?'

Hoe heb ik het zo ver laten komen? Ik probeer mijn handen uit die van Niccolo's te halen, maar hij houd ze alleen maar strakker vast wat pijn doen en gunt mij een waarschuwende blik.

'Nee, het antwoord is nee dat wilt ze niet' hoorde ik een stem zeggen die ik uit duizenden ken, Damiano.

Ik keek achter me om en zag hem, de jongen waar ik zo naar verlangde en waarvan ik dacht hem nooit meer te zien. Hij schonk mij een warme glimlach, maar zijn ogen stonden echter koud.

Hij haalde een pistool tevoorschijn uit zijn riem en richtte onze kant op.

'Haal de bewakers!' schreeuwde Gino.

Vito kwam aanlopen met mannen die bewusteloos waren of dood geen idee. Hij sleepte de 2 mannen via hun benen zodat Gino ze goed kon zien.

'Hier zijn ze' zei Vito met een lach die tot zijn ogen reikte.

De gasten begonnen te schreeuwen en te rennen, het werd een complete chaos. Ik zag hoe zenuwachtig Gino werd Niccolo daarentegen had mij nog steeds niet los gelaten.

'Dalia op de grond!' schreeuwde Damiano. Ik deed wat hij zei en ging zo snel als ik kon op de grond, Niccolo had zijn handen zo stevig om de mijne dat hij nu ook op de grond lag.

Ik hoorde schoten en kort daarna een harde val, ik draaide mijn gezicht om naar de plek waar Gino eerst stond en gilde het uit. Ik keek recht in de de ogen van Gino die in zijn oogkas naar achter waren gerold, hij was dood.

Damiano rende naar mij toe en tilde mij op hij keek recht in mijn ogen en aaide mijn wang op zo'n zachte manier dat de palm van zijn hand als een veer aanvoelde. Hij ging van mijn wang richting mijn nek strelend en aaiend ik sloot mijn ogen en genoot van dit onbekend gevoel.

'Je bent zo zacht' zei hij fluisterend en beet in mijn oorlel.

We hoorde gekuch en waardoor ik omkeek en keek in het grijnzende gezicht van Vito. Zijn pretgezicht veranderde al snel in een geschokt gezicht.

'Hoe kon ik niet merken dat die vieze Niccolo weg is gevlucht!' zei Vito boos terwijl hij om zich heen keek.

Ik schrok, hij heeft kunnen vluchten wat betekend dat wij nou moeten vluchten voordat hij wraak neemt. De komst van Vito en Damiano was onverwachts, maar als hij zich eenmaal heeft voorbereid is hij een monster en moeten we oppassen.

'We moeten nu naar het vliegtuig!' zei Damiano en tilde mij op in zijn armen en begon te rennen.

'Waar gaan we heen dan?' vroeg ik.

'Je wilde toch naar Marokko?' vroeg hij blij.