Bienvenue a la Banane| VOLTOOID

Gevonden wat ik mistte

Damiano

Hier sta ik dan in een ruimte vol met mannen met lange jurken aan die hun om een of andere gekke reden toch mannelijk staan. De ruimte begint langzamerhand binnen te stromen dus besloot ik om ergens achterin te zitten aan de zijkant. De ruime straalde rust en vrede uit iets waar ik altijd al naar zoek, maar nooit kon vinden in de kerk.  Ik zat naast een boekenkast en haalde er een willekeurige uit die ma aansprak, het had een simpele maar mooie kaft. Ik opende het boek en zag dat het geschreven was in een taal die mij onbekend was, maar er erg elegant uitzag, toevallig stond er de Franse vertaling onder. 

Soerah Al-Fatiha stond er, en een zin sprak mij erg aan: ''U alleen aanbidden wij en u alleen vragen wij om hulp, leid ons op het rechte pad.''

Alsof het boek rechtstreeks mij aansprak, ik heb al langer het gevoel alsof ik niet het rechte pad beloop. Ik ben geboren in het leven van criminaliteit en of ik er ook ooit uit kan is ook maar de vraag. Maar ik weet zeker dat ik nu gevonden heb wat mij hierbij kan helpen en een beter mens te worden: De islam.

Ik zag dat alle mannen weer opstonden, blijkbaar had ik niet eens door dat ze aan het bidden waren zo erg in mijn trans en gedachtes was ik.

'Salam aleikom' zei een man met een diepe stem tegen mij waardoor ik schrok.

'Aleikom salam' beantwoorde ik de man met wat twijfel, maar Ayman zei dat je dat moet antwoorden als iemand je zo begroet.

De man kwam naast me zitten en zei in het Frans: 'Je komt hier niet vandaan hé?'

ik schudde van nee met mijn hoofd. 'Ik hoorde het al gelijk aan je accent' zei hij lachend, waardoor ik ook begon te lachen.

Hij keek naar het boekje in mijn handen en zei vriendelijk: 'Neem het maar mee.'

'Merci' zei ik.

Ik liep naar buiten en zag Dalia al op me wachten, ze had een lange zwarte jurk aan met een bijpassende zwarte hoofddoek die haar gezichtje beter liet uitbrengen. 

Ze glimlachte toen ze me zag en ik schonk haar een glimlach terug.

'Ik wil meer over de Islam leren' zei ik tegen haar.

'Ik kan je wel meer leren maar ik denk toch dat er mensen hier in de moskee zijn die er meer kennis over hebben dan ik' zei ze eerlijk.

'Zullen we volgende week terugkomen, ik heb een man ontmoet die Frans spreekt en ik heb ook een boek meegekregen' zei ik blij.

'Je kunt elke dag naar de moskee komen als je wilt niet alleen op Vrijdag' zei ze lachend.

'Je hebt er dus wel verstand van je kan mij ook dingen leren dus' zei ik.

'Maar 1 ding weet ik al ik eet nooit meer varkensvlees, heb het toch nooit lekker gevonden' zei ik waardoor ze in de lach schoot en samen liepen we terug naar haar huis.

Heel simpel deeltje mensen, Dalia en Damiano mogen even genieten van de rust die ze samen delen in Marokko. Maar voor hoelang zal die rust blijven?