Το γκρί της πεταλούδας

Γέλα μου κι ας είναι ψέμα...

Η εξέδρα που είχε στηθεί ήταν ντυμένη με κάθε λογής πανάκριβα υφάσματα, ο φωτισμός ήταν λευκός και ψυχρός ενώ το πλήθος του κόσμου που ειχε μαζευτεί, καθόταν στις θέσεις του. Δυστυχώς το Πανεπιστήμιο υπολόγισε λάθος οπότε αρκετοί παρέμεναν  όρθιοι μα όχι φυσικά οι γονείς της Ελίζας και του Πίτερ.

"Εμείς είχαμε πιο πολλά φωτα" σχολίασε η Μεγκαν . "Και νομίζω , αν δε κάνω λάθος, πως η αποφοίτηση μας έγινε πρωινές ώρες. Δε καταλαβαίνω τη λογική του απογεύματος" η Ελίζα κρατήθηκε. Αν και με τους γονείς της δε βρέθηκε αρκετές φορές , η Μεγκαν πήγε στο σπίτι της ουκ ολίγες. Δεν ειχε κανένα στη Βοστόνη οπότε η Ελίζα, ήταν και η μόνη της παρέα. Ο χαρακτήρας και η ιδιοσυγκρασία αυτού όμως, τάραξαν τη ψυχική ηρεμία της Ελίζας συνεχώς. Η Μεγκαν είχε αποκτήσει μια ανώριμη υπεροψία που δεν την είχε πριν. Έμαθε πως ο άντρας της είχε πεθάνει και φυσικά μέσω του προγαμιαιου συμβολαίου, η Μεγκαν απέκτησε ένα αρκετά βαρύ εξτραδακι στην ήδη υπάρχουσα περιουσία της. Δυστυχώς για την Ελίζα ήταν και ο άνθρωπος που της υπενθύμιζε συνεχώς και το Κιαν. Η Μεγκαν θεωρούσε την αλητεία του αρκετά γοητευτική ενώ δεν ηταν λίγες οι φορές που έλεγε φωναχτά τις βλέψεις της - Να τον δει με κοστούμι, σοβαρό και μετρημένο. Πράγμα αστείο στα μάτια της Λιζ.

"Έλπιζω τώρα που τελείωσες να δούμε και κανένα εγγονάκι" η Κάθριν έριξε ένα έντονο βλέμμα στη Λιζ κουνώντας  πέρα δωθε τη βεντάλια της ενώ η Τζίνα από δίπλα της συμμεριζόταν τη τοποθέτηση της.

"Είναι νωρίς και είμαι νέα ακόμα" είπε μόνο

"Συμφωνώ. Έχουμε αρκετά χρόνια μπροστά μας. Ας κατασταλαξουμε πρώτα στο σπίτι..." είπε ο Πίτερ κι εκείνη τον κοίταξε με απορία.

"Σπίτι;"

"Θα σου πω στο δείπνο αγάπη μου" είπε γλυκά πιάνοντας το χέρι της στο δικό του.

Η Ελίζα ξεφυσησε

"Εγώ πάντως πιστεύω πως η μαμά έχει δίκιο. Όσο πιο μικρή κάνεις παιδιά τόσο το καλύτερο. Μετα θα μεγαλώσεις και θα χαλάσει πιο εύκολα το σώμα. Όχι πως θα έχει σημασία αφου θα εισαι παντρεμένη πλέον μα τρια παιδια χρειαζονται. Να μην ειναι και μονα" χώθηκε και η Μεγκαν

"Όπως έκανες κι εσυ;; Γιατί δε βλέπω κάτι να τριγυρίζει στα πόδια μας εκτός  φυσικά από τη "διακριτικότητα" σου, που ξεχειλίζει..." είπε χαμηλόφωνα η Λιζ στην αδερφή της.

"Ο Ντουέιν κι εγώ κάναμε προσπάθειες. Δεν ήθελε ο Θεός. Ίσως το τυχερό μου να ήταν αλλού...." το ονειροπαρμενο της βλέμμα προς τη Τζίνα, την ρκανε να γελάσει.