Το γκρί της πεταλούδας

Χάθηκες...

"Περιμενετε!" Φωναξε ενας αστυνομικός κρατωντας μια χάρτινη σακουλιτσα. "Είναι τα προσωπικά του αντικείμενα!"

"Δε νομίζω να χρειαστούν πλέον!" Η Τζίνα ακολούθησε το πρώην σύζυγό της μα και τον επιθεωρητή προς το εσωτερικό του δεύτερου τζιπ και οι πόρτες έκλεισαν αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια.

"Δώστα σε μένα σε παρακαλώ..." Η Ελίζα τον πλησίασε καταρρακωμενη κι εκείνος ξέροντας πλέον ποια ήταν μα και βλέποντας πως δεν έφυγε στιγμή από το τμήμα, άπλωσε τη σακουλιτσα

"Λυπάμαι δεσποινίς" δεν απάντησε. Κράτησε στην αγκαλιά της τα πράγματα του σαν να ήταν ένα μωρό παιδί και με μάτια βουρκωμένα γύρισε τη πλάτη της και έφυγε. Περπάτησε στα χαμενα χωρίς να έχει κάποιο προορισμό και ώρες αργότερα τα βήματα της, την οδήγησαν σπίτι. Στο δικό τους σπίτι. Έβγαλε τα κλειδιά και κοντοστάθηκε. Βλέποντας το ασανσέρ μπροστά της, οι αναμνήσεις ξεπρόβαλαν η μια μετά την άλλη και σκύβοντας το κεφάλι ανέβηκε με τις σκάλες.

"Και από δω ο αδερφός μου..."

"Χάρηκα πολύ με λένε..."

"Όπως και να σε λένε δε με απασχολεί! Δε μιλάω με ανθρώπους της μεγάλης τάξης. Ειμαι μικροαστός"

*

"Είσαι γάιδαρος ρε!"

"Κι εσύ φώκια!"

"Πώς τολμάς αναιδεστατε;"

"Ρε άντε γαμησου! Τράβα ζήσε λίγο σαν άνθρωπος!"

*
"Μπορούμε να φάμε σαν άνθρωποι;"

"Βλέπεις κανέναν εδώ μεσα;"

"Τι να σου πω αγόρι μου! Είσαι..."

"Καταρχήν δεν είμαι αγόρι σου, καλύτερα να πάω στην αγχόνη. Δεύτερον, το να σας βλέπω όλους να τρώτε με πέντε κουτάλια και έξι πιρούνια μου φέρνει αναγούλα!"

"Αξεστε!"

"Φαντασμενη!"