Το γκρί της πεταλούδας

Τσακισμένα φτερά

"Λυπάμαι κορίτσι μου μα ούτε εγώ  μπορώ να τον επισκεφθώ  τη δεδομένη στιγμή. Απαγορεύεται μεχρι να στρώσει και να ηρεμήσει. Θα πάρει κάποια αγωγή και σε λίγες μέρες θα μπορέσουμε να πάμε"

"Πώς μπορείτε να το λέτε αυτό; Μιλάμε για το παιδί σας!" ήταν η πέμπτη φορά που η Ελίζα μιλούσε με τη Τζίνα στο τηλέφωνο έπειτα από τις επανειλημμένες προσπάθειες της να δει το Κίαν. Πήγε δυο φορές μα δεν την άφησαν ούτε από την είσοδο να περάσει. Η απάθεια με την οποία η Τζίνα αντιμετώπιζε το θέμα την εξόργιζε ενω με την επίσκεψη του πατέρα της στο διαμέρισμα είχε εκνευριστεί ακόμα περισσότερο. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως ήξερε ότι θα ήταν στο διαμέρισμα του Κίαν αφού δεν είχε πει λέξη σε κανένα μα υπέθεσε πως σίγουρα η μάνα του θα το είχε καταλάβει από τη συμπεριφορά της στο τμήμα. Έπαψε να κρύβεται και φυσικά ζήτησε και απαίτησε να δει τον Κίαν σαν κοπέλα του πια. Δεν ήταν σε θέση να επεξεργαστεί την αρρώστια του πατέρα της ενώ κάπου στο βάθος θεωρούσε πως έλεγε ψέματα για να καταφέρει να έρθει σε επαφή μαζί της. Για εκείνη, ο εγκλεισμός του Κιαν τη δεδομένη στιγμή ήταν πιο σημαντικός από κάθε τι.

"Ο Κίαν έπασχε από σοβαρές ψυχικές διαταραχές στο παρελθόν. Μπορεί για σένα να ειναι ακίνδυνος μα οι γιατροί δεν κάνουν λάθος κορίτσι μου. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Απόψε επιστρέφει και ο Πίτερ και ίσως..."

"Με το Πίτερ έχουμε τελειώσει Τζίνα. Σου ξεκαθάρισα νομίζω αρκετά καλά πως όσα έγιναν μεταξύ μας δε σε αφορούν να πλέον είμαι με το Κίαν!"

"Ήσουν! Δε πρόκειται να βγει από εκεί μέσα! Χάνεις το καιρό σου νεαρή μου!" Η Ελίζα της έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα και το πέταξε  στο κρεβάτι. Το κινητό της είχε γεμίσει με κλήσεις τόσο από το Πανεπιστήμιο για το πειθαρχικό που έπρεπε να περάσει όσο και από τη μητέρα της μα δε την ένοιαζε.  Είχε πάρει βαριά το γεγονός ενώ μιλώντας με το δικηγόρο της μήπως βρει κάποια λύση, εισέπραξε και από εκείνον την ίδια απάντηση. Δεν γίνεται τίποτα με τόσα στοιχεία εναντίων του.

Γδυθηκε και έσυρε το κορμί της ως το μπάνιο αφου ούτε γι αυτό είχε κουράγιο αυτές τις δύο μέρες μα πριν μπει, άκουσε την εξωπόρτα να ανοίγει. Τύλιξε έντρομη μια πετσέτα γύρω της και τρέχοντας προς τα έξω πάγωσε.

"Λάουρα;;;" αποκρίθηκε έκπληκτη βλέποντας τη στη πόρτα.

"Συγγνώμη δεν ήξερα πως είσασταν ακόμα εδώ..." Η Ελίζα, που γνώριζε πως ο Κίαν της έστειλε τα κλειδιά με το ταχυδρομείο πριν πάνε στο Πανεπιστήμιο βλέποντας την βουρκωσε. Ίσως ήταν ο μόνος άνθρωπος που γνώριζε εξ αρχής τη κατάσταση. "Είσαι καλά;Εσύ είσαι έτοιμη να κλάψεις!" Παρατήρησε η νεαρή κοπέλα και η Ελίζα έτρεξε προς το μέρος της και βάζοντας τα κλάματα χώθηκε στην αγκαλιά του μοναδικού ανθρώπου που θα την καταλάβαινε...