Manifesto

Sayfalarımı işgal ediyorsun

Boyası kalkmış pencere pervazıyla tezat düşmesine rağmen güzel çehren,

yine de hoş bir kompozisyon olurdunuz.

Aslında, daha çok bir romanda ki çatışma gibiydiniz.

Perdelerin aralandığı mahallelerde söylentilerin öznesiydik biz.

Sınırları belli bir aşkın dikenli tellerine takıldık ve kanattık duygularımızı.

Meçhul bir pencereden sızardı yiğidin yavuklusuna olan türküsü ve pimini çekerdi  şiirlerimin.

Erkete eşliğinde verilen ağzı açık mektupların zarflarında sevişirdik.

Sonrasın da ihanet çetelerinin gizli öznelerinin kurbanları haline gelirdik.

Biliyorum, garezden fısıltıların apartmanından sevmiştim seni.

Kabulediyorum, eski ve yorgun bir çivinin tutmaya çalıştığı tablo gibiydik. Bir vicdan gelipte düzeltememişti bizi.
O yüzden aşkın duvarında hep eğretiydik.

İçime kuşku gibi düşen sise mi yan saydım. Yoksa o arabaya küfür gibi binişine mi?

Gayya kuyusuna bir çakıl gibi salladın beni.
Gecem ıssız, odam da duran ben tenha.

Genç bir Anne'nin çığlığı,
yaşlı duvarları dövüyor.
Sanki öldüğün benliğimi yeniden doğuruyor.

Sayfalarımı işgal ediyorsun zaten, rüyalarımda ki bu ambargon da ne oluyor?

Yiğidin türküsü yine ortalığa sızıyor.
Bu seferki pimini çektiği şiirin yüklemleri sensizlikte patlıyor.

Utan ama unutma...

Unutma kadın, ne yaparsan yap.
Daima yapamadıklarından ve benim hatırladıklarımdan ibaret olacaksın.

İNSTAGRAM
@muratgurofficall