Panoramaya karşı yenen, paronayak bir kahvaltı sonrası ayrıldım mahalleden.
Neşterden keskin cümlelerdi dilimin ucunda kümelenen.
Aklımdan firar edenlerdi, boğazımı düğümleyen.
Karanlık bir ormandı göğüs kafesim,
anlımda parlayan güneşin tersine.
Dibi delikti geçmişimin,
her daim belirsizlik biriktirdim yarınlara.
Dünüm, bu günümü hırpalıyor, her ne kadar geleceğim ayırmaya uğraşsada.
Kayıt dışı bir koloni gibiyiz, şehrin istenmeyen yamaçlarında.
Umutları, ışıklarından önce sönen bir mahallenin zorakileriyiz.
Bacalarından doluyor ciğerlerimize fakirlik.
Arkanı dön de bir bak...
90'ların kaldırımlarında ki bu hızlı adımlar benim.
Ellerim ceplerimde ve
saçlarım kadar siyah fikirlerim.
İçi boşaltılmış kavramları giydirdiler tıpkı bu üzerimdeki yırtık ceket gibi.
Ben, nefretim ve
çatısından hüzün damlayan gece kondumuz,
tıpkı bir kardeş gibi.
Sağ çıktım mahallemden, salim dönermiyim...?
Kim bilir...?
Not:Sevgili şiir dostu, bu şiiri beğendiysen eğer onu birisinin daha keşfetmesi için bir kaç arkadaşını etiketlermisin? Teşekkür ederim. Bende öyle tahmin etmiştim...
YOU ARE READING
Manifesto
PoetryAşk'ın yasak bölgelerinde... Dozajı yüksek duyguların, Tehlikeli satırlarının, çözümlenemeyen yüklemlerinde ki melankolik dansıma merhaba deyin...
