Kalbimde nefret tohumları,
ben istemesem de sulandı.
Gözlerimiz kamaştı,
hançer parıltılarından.
Uyanamadık hiç,
Bakire sabahlara.
Karanlık köşelerde yitirdik,
Bizim zannetiğimiz kimlikleri.
Anlımıza mıhladılar,
Tehdit gibi duran geçmişi.
Minik bedenler olduk,
Kıyılara vurduk.
Mermi olduk,
bir ananın kucağında ağıt olduk.
Umuda koştuk,
Sınırlarda ölü bedenlere dönüştük.
Dibsiz kuyulara düştük,
Karanlığa haykırır olduk.
Evet, haykırdık karanlığa,
Lakin sadece kendi sesimizi duyduk.
İnsan olduk,
En kötü olduk...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Manifesto
PoetryAşk'ın yasak bölgelerinde... Dozajı yüksek duyguların, Tehlikeli satırlarının, çözümlenemeyen yüklemlerinde ki melankolik dansıma merhaba deyin...
