Working for him (voltooid)

30// Netflix en chill

Pov Luna Tyrell

Langzaam lopen we terug naar de hotelkamers. 'Wil je vanavond bij me slapen?' vraagt hij. Ik blijf stil en kijk hem aan. Natuurlijk wil ik dat, al hoelang. Elke cel in mijn lichaam wil bij hem zijn. Ik haal diep adem en knik dan. 'Ben je bang?' 'Voor wat?' 'Voor mij?' 'Nee Easton, ik ben niet bang voor je. Anders stond ik hier niet denk je?' Hij gaat voor me staan. Ik stop abrupt met lopen. 'Eerlijk, ben je bang voor me?' Ik kijk weg. 'Luna eerlijk. Wees eerlijk tegen me.' 'Misschien een beetje. Het is niet niks oké? Maar ik wil bij je zijn. Ik wil vanavond bij je slapen.' mompel ik. Hij pakt me vast en draait mijn kin bij.

'Je hoeft nergens bang voor te zijn en al helemaal niet voor mij Luna. Ik zal je nooit en te nimmer pijn doen. Echt niet.' 'Dat weet ik Easton. Dat weet ik. Het duurt gewoon even voordat ik dit kan verwerken.' zeg ik zacht. Hij knikt. Hij weet dat het niet niks is. 'Ik snap dat je ontslag zou willen nemen en dat begrijp ik.' Ik kijk hem aan. 'Wat je net zegt is gek. Ik wil geen ontslag nemen. Ik begin het leuk te vinden bij Kingston Enterprises. Mijn baas is erg leuk.' zeg ik. Hij kijkt gauw weg. 'Wat is dat nou? Wordt meneer Kingston nou verlegen?' Hij begint volop te lachen. 'Nooit mevrouw Tyrell.'

Hij opent de deur van zijn hotelkamer. 'Na u.' zegt hij en laat me binnen. 'Wat zeg je ervan als we roomservice bestellen? Lekker een flesje wijn en een filmpje?' vraagt hij. Ik knik en ga zitten. 'Welke film?' 'Mag jij uitkiezen.' zegt hij en maakt een belletje waarna hij naast me komt zitten. Hij pakt mijn hand en de bom van vlinders is terug. Hij leunt iets naar voren maar hij wordt onderbroken door geklop op de deur. 'Roomservice.' roept een stem. Kreunend en zuchtend staat hij op en loopt naar de deur om de medewerker van het hotel te ontvangen.

Niet veel later komt hij binnen met twee glazen en een fles wijn. Hij gaat weer zitten. Ik observeer hem als hij de glazen vol schenkt. Zijn spieren gespannen en zijn ademhaling onregelmatig. Ongemakkelijk wiebel ik een beetje heen en weer wachtende tot hij me het glas aan zal geven. De spanning is niet meer te ontkennen. Het gevoel wat hij me geeft, kan ik niet meer negeren. Ik kan doen alsof het niet bestaat, maar dat gaat niet meer. Ik zucht even en dat blijft niet onopgemerkt bij hem. 'Wat is er?' vraagt hij en geeft me ondertussen het volle glas wijn aan. 'Niks.' mompel ik. 'Hou me niet voor de gek.' 'Doe ik niet.' Hij komt naast me zitten.

Samen zoeken we een film uit. Als die gevonden is, betrap ik mezelf erop dat ik tegen hem aangekropen ben. Hij slaat zijn arm om me heen en mijn hoofd slaat totaal op hol. Ik kan niet meer fatsoenlijk na denken als ik bij hem in de buurt ben, laat staan als hij me aanraakt. Ik neem voorzichtig een slokje van de wijn. Het laat een bittere afdronk achter in mijn mond. Ik voel de ogen van Easton prikken. 'Niet lekker?' 'Jawel hoor.' Ik glimlach naar hem.

De film start en we zijn muisstil. Ik draai weg als er een schrik momentje komt. Easton begint te lachen. 'Stop.' gaap ik. 'Ben je moe?' vraagt hij. Ik knik. 'Ontzettend.' mompel ik. Hij lacht even. 'Sorry, ik kan me niet voorstellen hoe uitgeput jij moet zijn.' zeg ik zacht. 'Geeft niks Luna.' Ik kijk hem aan. Ik twijfel of ik het kan vragen. 'Easton, h-heb je mensen pijn gedaan?' Hij zegt niks. Zijn stilte verraad zijn antwoord. 'Easton?' 'Ja Luna, ik heb mensen pijn gedaan. Ben ik er trots op? Totaal niet, maar zoals ik al zei, als we weer thuis zijn zal ik al je vragen beantwoorden.' zegt hij nors en richt zich weer op de film. Ik besluit er verder niet op in te gaan, ook al zit mijn hoofd vol met vragen.

Tijdens de film worden mijn oogleden erg zwaar en ik kan ze niet meer ophouden. Langzaam maar zeker val ik in Easton's armen in slaap.