Working for him (voltooid)

41// Je klinkt net als mijn moeder

Pov Luna Tyrell

Ik spring van de laatste treden op de grond. Ik snuif de lucht op. Heerlijk om weer terug te zijn in Spanje. De zon schijnt lekker en de vogeltjes fluiten. Ik loop voorop. Ik heb verteld dat mijn ouders hier sinds een aantal jaar wonen, maar ik heb niet gezegd dat ik hier mijn kinder jaren heb doorgebracht. Mijn ouders zijn toen ik twee was verhuisd naar Spanje. Daar hebben we gewoond tot ik zeven werd. Toen zijn we weer terug verhuisd.

'Het is zo mooi hier.' zegt Sadie. Zij is hier nooit geweest Riley wel. Vaak genoeg toen we klein waren. Ik loop naar de hal van het vliegveld waar we zijn geland. Het is een klein vliegveld maar het is er zo druk. 'Daar zijn mijn ouders al!' zeg ik. Ik ren zowat naar ze toe. 'Ach meisje toch.' Mijn moeder sluit me in haar armen. 'Hoi mam.' zeg ik. 'We hebben het nieuws gehoord van Connor.' zegt mijn vader. 'Wat erg allemaal.' zegt mijn moeder. Ik knik. Ik slik mijn tranen in maar heb er moeite mee.

Ik had daar moeten liggen en niet zij. Ik zou wensen dat ik daar lag, dat ik haar pijn kon over nemen. Dit zou niet haar gevecht moeten zijn maar de mijne. Ik knipper met mijn ogen. Alsof ik even helemaal weg ben. Ergens anders dan op deze wereld. Misschien een waar dit niet kan gebeuren. Mensen zijn wreed, ongelofelijk wreed. Mensen zoals hij. Mijn adem stokt, dacht ik dat nou? Hoe kan ik dat nou denken. Hij is zoals hij is. Lief en leuk, maar slecht? Nee, dat is hij niet.

'Gaan jullie mee?' vraagt mijn moeder. Ik word weer terug gezogen naar de echte wereld. 'Ja.' mompel ik zacht. Riley merkt dat er wat is en komt naast me lopen. Ze haakt haar arm in de mijne. 'Ze komt er boven op, geloof me. Ze is een vechter. Ze vecht zich hier door heen.' 'Ik wil hier helemaal niet zijn Riley! Alsof we hier nou echt veilig zijn, ik weet dat jij dat ook denkt.' fluister ik. Lorenzo kijkt even om. Ik kijk gauw weg. 'We zijn tenminste voor een tijdje van de radar.' zegt ze. Ik knik.

***

Ik laat mijn tas op de grond vallen en plof op het bed. 'Oh wat heb ik dit gemist.' zeg ik als ik rond kijk in de kamer. Sadie opent de deuren naar het balkon. 'Ik zie ons hier wel een cocktail drinken dames.' zegt ze al lachend. Ik pak mijn telefoon en mijn hart maakt een sprongetje als ik zijn naam zie staan op mijn beginscherm. 'Ik ben heel even een belletje plegen.' zeg ik blij. Sadie en Riley schieten in de lach. 'Ga gauw wij vermaken ons wel.' zegt Riley.  Ik loop snel naar buiten toe.

'Hey.' zeg ik door de telefoon. 'Hey.' Krijg ik terug. 'Ja we zijn veilig geland. Alles gaat goed Easton maak je geen zorgen.' zeg ik al mompelend. 'Ja ik let op, dan doen we alle drie. Lorenzo is bij ons dus dat komt goed.' zeg ik. 'Easton ja dat doe ik.' Ik begin te lachen. 'Je klinkt net als mijn moeder.' Ik hoor hem geërgerd zuchten door de telefoon. 'Weet ik, zie je gauw.' Ik hoor hem nog wat mompelen voordat de verbinding wordt verbroken.

Ik haal even diep adem en ga met mijn hand door mijn haren heen. Ik besluit even een stukje te gaan lopen. Even mijn hoofd leeg maken en wat dingetjes op een rijtje zetten. Ik loop het paadje af. Het is een stenen pad dat leid naar een stuk langs het strand. Het is erg prachtig maar vooral rustgevend. Als ik aan het einde van het pad kom, pak ik mijn slippers op. Met blote voeten loop ik het zand op.

Het voelt even warm maar ik wen er gauw aan. 'Kijk eens wie terug is.' Ik draai me in een ruk om. 'Julio?' 'In levende lijven.' Hij lacht. Ik loop op hem af en geef hem een knuffel. 'Wat heb ik jou gemist zeg.' Hij slaat zijn armen om me heen. 'Ik jou ook kleine.' zegt hij. Ik kijk hem even aan. 'Lang geleden he?' Ik knik. 'Alweer drie jaar.' zeg ik dan. 'Wat doe je hier?' 'Ouders bezoeken.' lieg ik. 'Leuk! We moeten gauw weer even bijkletsen.'

'Ja gaan we doen.'