Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
─── ･ ｡ﾟ☆: *.☆ .* :☆ﾟ. ───
Kyungsoo wiedział, że to będzie zły pomysł, ale pomimo tego się zgodził, czego pożałował od razu, gdy wsiadł z dziećmi, Jonginem i Tao do wspólnej limuzyny, którą pojechali na biwak.
Oczami wyobraźni już widział te wszystkie katastrofy, jakie przydarzą im się po drodze.
Wszystkie niepodpisane zlecenia, spotkania z biznesmenami i konsultacje spoczęły na głowie Xiana, który z pewnością sobie poradzi w pojedynkę.
Jednakże czuł w środku, że jego obecność byłaby tam bardzo wskazana, jak przystało na dobrego prezesa firmy.
Nie miał wyjścia i musiał się zgodzić przez spojrzenia, jakie posyłał mu Jongin przy stole, gdy jedli, które gdyby mogły, zabiłyby go po dwóch sekundach.
Jego mamrotanie pod nosem dziecinnych przekleństw było męczące i nieco go irytowało, dlatego też powiedział, że pojedzie z nimi na weekend pod namiotami.
— Jesteś pewny, że Xianowi nie przeszkadza, że został ze wszystkim sam?
Zitao zapewniał go, że o wszystkim poinformował wspólnika Do i nie ma on z tym żadnego problemu.
Wręcz przeciwnie.
Ponoć cieszył się, że może odpocząć od krzyku dzieci i narzekania na wszystko Soo.
— Pan Li prawie płakał ze szczęścia, kiedy mu powiedziałem, że wyjeżdżamy — Odpowiedział mu, nie odrywając wzroku sprzed kierownicy, na co Kim zaśmiał się głośno, zerkając na swojego szefa znad ekranu telefonu.
Opowieść Tao była nieco inna i bardziej dziwna.
Wysłał on bowiem Xianowi kwiaty pocztą kurierską z dużą kartką na której widniał wierszyk:
『 nie ważne ile jest gwiazd na niebie, o wiele lepiej nam jest bez ciebie.
Jedziemy na biwak, na cały weekend dlatego zostawiam ci ten kwitek.
Psia karma jest na dole w kuchni, tuż przy zlewie; częstuj się więc nią,
jakbyś był u siebie.
Kyungsoo nie chce cię przy sobie, on woli nianie we własnej osobie.
Ps. Mogliśmy cię zabrać, ale nie jesteś nam potrzebny.
Ps 2. Nie podrap mebli jak nas nie będzie i nie gryź butów 』
Zrobił to jednak rano, tak, by ten nie zdążył złapać ich jak będą jeszcze w domu,
