Black and white love

Deel 32

algauw heerst er weer een dodelijke stilte.
_______________________________________

Perspectief Fikria Benaisa/Mazroui: Als de tranen over mijn wang rollen kijkt de officier me me met een raare blik aan, ja wat?

"Bedankt officier, onze bruid huilt van blijdschap en het is natuurlijk niet makkelijk om de bruid van Mohammed Al Mohamadi te zijn" zegt hij waarna hij mij een zakdoekje aangeeft. Lachend kijk ik hem aan waarna ik het zakdoekje op tafel gooi, die is gek. "Officier, we hebben u lang laten wachten u famillie wacht vast op u laat ik u de weg laten zien" zegt Nisrine waarna ze met de officier wegloopt, "nou mijn prachtige bruidje, ga je mij niet kussen?" zegt mijn "schoonmoeder" lachend kijk ik haar aan waarna ik de enorme woonkamer verlaat. Deze famillie is een en al psychisch!

Huilend ren ik de trap op naar "mijn" kamer waar ik woedend op bed ga zitten en in huilen uitbarst, ik kan dit niet aan! Ik verdien dit niet! Huilend sluit ik de deur van mijn kamer waarna ik mij bruidsjurk probeer te openen. Als ik voetstappen hoor draai ik me geschrokken om "Wat doe je?!" Sis ik "Ga weg!" Schreeuw ik woedend "kleed je om, we gaan" zegt hij "ik zij ga weg!" Schreeuw ik als een gek " ik ga al" zegt hij waarna hij wegloopt en voor de deur gaat staan. Woedend sla ik de deur van de kamer dicht.

Met betraande ogen kleed ik me in een snelle outfit om (zie omslag) waarna ik samen met mijn "echtgenoot" de trap op loop naar beneden, algauw belande we in die woonkamer, waar er een enorme taart klaarstaat, als Hassan ons opmerkt pakt hij de derboega weer "oeff" zucht ik. Als hij Adnane zijn blik ziet legt hij de derboega gauw neer.

"Benthi" begint mijn "schoonmoeder" terwijl ze mij richting begint op te lopen, met een walgende blik kijk ik voor me uit, "waar is je bruidsjurk? Er bestaat geen bruid zonder een bruidsjurk!" Zeg ze doelend op mijn outfit, dacht ze serieus dat ik hier nog een modeshowtje ga lopen? Die is grappig. "Mevrouw Al Mazroui ik denk dat u het niet door heeft, ik word hier gevangen gehouden!" Sis ik "laat me erg geen spijt van krijgen benthi, je bent erg eigenwijs, we hebben veel te doen aan jou" zuchtend kijk ik weg, ze haalt het bloed onder me nagels vandaan! "Je hebt de taart niet eens aangeraakt! Ik heb de taart met me eigen handen uitgekozen! Weldhi, je houd van deze taart, het is citroen taart!" "wanneer heb jij mij zien taart eten?" Vraagt hij terwijl hij op haar afloopt, lekker dan heb dus echt geen zin in een moeder en zoon conflict!

Met me handen over elkaar keek ik haar oogrollend aan. "Het was in het verleden mijn zoon" "er is niks in het verleden voor mij overgebleven, ik heb niks vergeten" algauw herstel ik me, wat bedoelde hij daar mee?

"Adnane!" Schreeuwde Mohammed "weldhi, Benthi, kom laten we wat foto's maken je moeder is erg enthousiast stel haar niet teleur" zegt hij waarna hij naar ons toe loopt, zuchtend kijk ik voor me uit, kunnen ze een keer normaal doen! een keer! Ik zit hier onder dwang en geweld! Ik zit hier niet omdat ik van hem hou nee ik zit hier zodat mijn geliefde niet dood gaan!

"Vier het maar zonder ons" zegt Adnane waarna hij zich omdraaid

"Fikria benthi" roept Mohammed, hem negerend loop ik de trap op "hij roept jou" zegt Adnane waarna hij me hand vast pakt, woedend ruk ik me hand van hem los en draai ik me om "Vertel het eens Meneer Al Mohamadi" zeg ik terwijl ik de laatste tredens naar beneden afloop. Algauw komt hij gevaarlijk dichtbij mij staan "het lot heeft me dicht genoeg bij je gehouden om dezelfde tandenstoker te gebruiken, om eerlijk te zijn wou ik er van af... maar nu ik het zo bekijk, alles heeft een reden, we weten hoe we moeten reageren, we weten zeker hoe we ons moeten overgeven, dit is wat van er van je wordt gevraagd, weet hoe je je lot kunt accepteren, wees trouw, wie ons gezin vergezelt in een trouwjurk laat het in een lijkwade liggen, waag het om dat te vergeten!" Sist hij, verveeld kijk ik hem aan "mogen allah swt je een langdurige leven schenken en een gezegende huwelijk, welkom in onze famillie, nu ben je een van ons" zegt hij met een neutrale blik, algauw komt nisrine met een rode doosje aanlopen waarna Mohammed het opend een diamanten ketting, emotieloos doet hij de ketting om me nek, algauw voel ik de koude diamanten. Walgend keek ik hem aan waarna ik voor even me ogen gesloten hield om niet in woede uitte barsten. Nooit maar dan nooit dat ik een van hun woord!

"Je hebt me beteugeld, je worden zijn erg ironisch Meneer el Mohamadi" voordat ik me woord kon afmaken kwam Adnane woedend de trap af waarna hij me ruw bij me pakte en en de trap op duwde "nog bedankt!" Vervolgde ik er snel achterna.

"Waar breng je me naartoe?" Vraag ik aardig kalm "dat zie je wel als we er zijn" zegt hij waarna hij de portier van de auto voor me opend,geïrriteerd stap ik in.

890 woorden